مدينه! يك گلستان گل اگر در كربلا بردم‌

ولى اكنون گلاب حسرت از آن گلشن آوردم‌

اگر موى سياهم شد سپيد از غم، ولى شادم‌

كه مظلوميت خود را گواهى روشن آوردم‌

اسيرم كرد اگر دشمن، به جان دوست خرسندم‌

كه پايان، خدمت خود را به نحو احسن آوردم‌

مدينه! يوسف آل على را بردم و اكنون‌

اگر او را نياوردم، از او پيراهن آوردم‌

مدينه! از بنى هاشم نگردد با خبر يك تن‌

كه من از كوفه پيغامِ سرِ دور از تن آوردم‌

مدينه! گر به سويت زنده برگشتم، مكن منعم‌

كه من اين نيمه جان را هم به صد جان كندن آوردم‌

مدينه! اين اسيرى‌ها نشد سدّ رهم، بنگر

چه‌ها با خطبه‌هاى خود به روز دشمن آوردم‌ [1]