خدا صلى الله عليه و آله برسان و بگو كه من هم به دنبال تو خواهم آمد».

عمرو پس از شنيدن اين سخنان بشارت‌آميز بسيار شاد شد و چشم بر هم نهاد و به فيض شهادت نائل آمد. [1]

89- انس بن حرث كاهلى‌

وى از اصحاب بزرگ رسول اللَّه صلى الله عليه و آله بود و احاديث زيادى را از آن حضرت آموخت و نقل نمود، [2] و افتخار شركت در جنگ بدر و حنين را در ركاب پيامبر داشت. او احاديثى را از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل مى‌كرد از جمله مى‌گفت:

«سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه و آله يَقُولُ- وَالْحُسَيْنُ فِي حِجْرِهِ-: إِنَّ ابْنِي هذا يُقْتَلُ بِأَرْضٍ مِنْ أَرْضِ الْعِراقِ، أَلا فَمَنْ شَهِدَهُ فَلْيَنْصُرْهُ‌

؛ از پيامبر در حالى كه حسين عليه السلام در دامن رسول خدا نشسته بود، شنيدم كه فرمود:

اين فرزندم در سرزمين عراق به شهادت خواهد رسيد، آگاه باشيد هر كه او را ديد بايد او را يارى كند». [3]

به همين جهت وقتى كه شنيد امام حسين عليه السلام به كربلا آمده است از كوفه حركت كرد و شبانه خود را خدمت امام عليه السلام رساند.

او در روز عاشورا از امام اذن گرفت و عمامه خود را به كمر بست و با دستمالى ابروهاى بلند خويش را بر پيشانى‌اش بست، امام چون وى را با اين حال ديد، گريست و فرمود:

«شَكَرَ اللَّهُ لَكَ يا شَيْخُ» [4]

او با همان كهنسالى به سوى ميدان شتافت و شجاعانه اشعار زير را در برابر دشمن خواند:

[1]. رجوع شود به: ملهوف (لهوف)، ص 162؛ تاريخ طبرى، ج 4، ص 330؛ ابصار العين، ص 92 و بحارالانوار، ج 45، ص 22.

[2]. ابصار العين، ص 55.

[3]. الاصابة، ج 1، ص 68 و اسدالغابة، ج 1، ص 123.

[4]. مقتل الحسين مقرّم، ص 252.