«وَ ما كِفالَةُ امْرَأَةٍ، وَ هَلْ تَقْضي إِمْرَأَةٌ

؛ كفالت آن زن چه فايده‌اى دارد؟ آيا او قدرت دارد چنين كند؟!». [1]

راستى عجيب است كه انسانى در بحرانى‌ترين شرايط، حتّى به بدهكارى‌هاى اصحاب و ياران خود به مردم توجّه داشته باشد و راضى نشود بدهكاران همراه او پيكار كنند و شهيد شوند؛ مبادا حقوق مردم از دست برود.

اين برنامه را با كار كسانى مقايسه كنيد كه سراسر زندگى آنها انباشته از حرام و حقوق مردم بوده و كمترين اهمّيّتى براى آن قائل نبودند، اصلًا چيزى را به نام «حقّ الناس» باور نداشتند!!

72- سازندگى در صبح عاشورا

امام عليه السلام در صبح روز عاشورا پس از حمد و ثناى الهى فرمود:

«عِبادَاللَّهِ! اتَّقُوا اللَّهَ وَ كُونُوا مِنَ الدُّنْيا عَلى‌ حَذَرٍ، فَإِنَّ الدُّنْيا لَوْ بَقِيَتْ لِأَحَدٍ أَوْ بَقِىَ عَلَيْها أَحَدٌ، كانَتِ الْأَنْبِياءُ أَحَقُّ بِالْبَقاءِ، وَ أَوْلى‌ بِالرِّضى‌، وَ أَرْضى‌ بِالْقَضاءِ، غَيْرُ أَنَّ اللَّهَ تَعالى‌ خَلَقَ الدُّنْيا لِلْبَلاءِ، وَ خَلَقَ أَهْلَها لِلْفَناءِ، فَجَديدُها بالٍ، وَ نَعيمُها مُضْمَحِلٌّ، وَ سُرُورُها مُكْفَهِرٌّ، وَ الْمَنْزِلُ بُلْغَةٌ وَ الدَّارُ قُلْعَةٌ، فَتَزَوَّدُوا، فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى‌، فَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ».

«اى بندگان خدا! تقواى الهى پيشه كنيد و از دنيا دورى نماييد، اگر دنيا براى كسى مى‌ماند و يا كسى در آن مى‌ماند، پيامبران به بقا شايسته‌تر بودند (چرا كه آنان) به جلب رضايت، سزاوارتر و به قضاى الهى خشنودتر بودند و حال آنكه خداوند دنيا را براى آزمايش و امتحان و اهل آن را براى فنا و زوال آفريده است. تازه‌هاى آن كهنه مى‌شود و نعمت‌هايش نابود مى‌گردد و شادمانى آن آميخته با غم است. [چرا كه‌] دنيا منزلى است ناپايدار و خانه‌اى است كه به ناچار بايد از آن رخت‌

[1]. احقاق الحق، ج 19، ص 429.