كه مشركان قريش كينه‌اى عظيم از آن حضرت در دل بگيرند.

در اين ميان بنى‌اميّه كه تلاش‌هاى گسترده آنان بر ضدّ اسلام، با پايمردى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و شجاعت على عليه السلام و ساير مسلمانان نافرجام ماند و جمعى از خويشان آنان در جنگ‌هاى گوناگون به دست آن حضرت به هلاكت رسيدند، منتظر فرصتى جهت انتقام‌گيرى از بنى‌هاشم بودند.

با پيروزى اسلام و در زمان رسول خدا صلى الله عليه و آله جرأت درگيرى و انتقام گرفتن را نداشتند، امّا هنگامى كه بر امور مسلّط شدند، كينه‌هاى خويش را آشكار ساختند.

نگرانى رسول خدا عليه السلام‌

رسول اكرم صلى الله عليه و آله با توجّه به همه شرايط و با آن‌كه بارها مقام و موقعيّت على عليه السلام را براى مسلمانان بيان فرمود و در روز غدير خم در ميان هزاران نفر آن حضرت را به امامت منصوب كرد و بارها نيكى به اهل بيت خود را به مسلمانان توصيه فرمود؛ ولى همواره نگران كينه‌هاى قريش در حقّ على عليه السلام و خاندان او بود.

عالم بزرگ اهل سنّت «طبرانى» در «معجم الكبير» نقل مى‌كند كه: روزى رسول خدا صلى الله عليه و آله به على عليه السلام نظر افكند و اشك ريخت. وقتى از او پرسيده شد چرا گريه مى‌كنى؟ آن حضرت خطاب به على عليه السلام فرمود:

«ضَغائِنُ فِي صُدُورِ قَوْمٍ لَا يُبْدُونَها لَكَ حَتَّى يَفْقِدُونِي‌

؛ (گريه من) براى كينه‌هايى است كه در درون گروهى (نسبت به تو) وجود دارد، كه آن را پس از من آشكار خواهند ساخت». [1]

[1]. معجم الكبير، طبرانى، ج 11، ص 61 و شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 4، ص 107. همين معنا با تعبير ديگرى نيز آمده است كه آن حضرت فرمود: «احَنٌ فِي صُدُورِ قَوْمٍ لَا يَبْدُونَها لَكَ إِلَّا مِنْ بَعْدِي» (ميزان الاعتدال ذهبى، ج 3، ص 355).