آيا شفاعت خواستن، با مبانى توحيد سازگار است؟

اشتباه مهمّ ديگرى كه در اينجا براى وهّابى‌ها رخ داده اين است كه شفاعت طلبيدن از اوليا را در درگاه پروردگار، با شفاعت طلبيدن از بت‌ها- همان موجودات بى‌جان و بى‌عقل و شعور- مقايسه مى‌كنند!

حال آن كه قرآن مجيد بارها و بارها نشان مى‌دهد كه پيغمبران الهى در پيشگاه خدا براى گنهكاران شفاعت مى‌كردند. به عنوان نمونه:

1- برادران يوسف بعد از آگاهى از عظمت يوسف و اشتباهات خود، از پدر پيرشان يعقوب تقاضاى شفاعت كردند و او نيز به آنها قول مساعد داد: (قالُوا يا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا كُنَّا خاطِئِينَ* قالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ). [1]

آيا يعقوب پيامبر مشرك بود؟

2- قرآن گنهكاران را به توبه و شفاعت طلبيدن از پيغمبر اكرم (صلى الله عليه و آله) تشويق كرده و مى‌گويد: « (وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِيماً)؛ هرگاه آنها زمانى كه به خويش (به واسطه گناه) ستم مى‌كردند، به سراغ تو مى‌آمدند و توبه مى‌كردند و رسول خدا نيز براى آنها استغفار مى‌كرد،

[1]. سوره يوسف، آيات 97 و 98.