من خود در فرودگاه جدّه ناظر بودم كه يكى از اين برادران براى وضو آمد و پاها را به جاى مسح به دقّت شست، ديگرى آمد صورت و دست‌ها را شست و دستى بر كفش خود كشيد و به سراغ نماز رفت.

در حيرت فرو رفتم و گفتم مگر ممكن است شخص حكيمى مانند پيامبر (صلى الله عليه و آله) چنين دستورى داده باشد كه نمى‌توان توجيهى براى آن يافت.

بعد از اين سؤالات لازم است به سراغ مدارك اصلى مسأله برويم و از لابه‌لاى روايات نكته اصلى اين فتوا و همچنين راه حلّ عقلايى آن را پيدا كنيم:

الف) رواياتى كه در منابع اهل بيت (عليهم السلام) نقل شده و آنها عموماً و متّفقاً مسح بر كفش را نفى مى‌كنند

، به عنوان نمونه:

1- شيخ طوسى از أبي الورد نقل مى‌كند، مى‌گويد: به امام أبو جعفر (الباقر (عليه السلام)) عرض كردم، ابو ظبيان نقل مى‌كند كه على (عليه السلام) را ديدم كه آب را ريخت و بر كفش‌هاى خود مسح كرد، فرمود: ابو ظبيان دروغ مى‌گويد:

«أ مَا بَلَغَكُمْ قَوْلُ عَلِىٍّ (عليه السلام) فِيكُمْ: سَبَقَ الكِتَابُ الخُفَّيْنِ؟ فَقُلْتُ: هَلْ فِيهِمَا رُخْصَةٌ؟ فَقَالَ: لَا إلَّا مِنْ عَدُوٍّ تَقِيَّةً أوْ ثَلْج تُخَافُ عَلَى رِجْلَيْكَ‌

؛ آيا به تو نرسيده است كه على (عليه السلام) فرمود قرآن مجيد (آيه سوره مائده درباره‌