2- صيغه عقد با لفظ «نكاح» و «ازدواج» يا لفظ «متعه» بايد جارى شود و الفاظ ديگر كارساز نيست.

3- اگر زوجه باكره است اجازه ولى لازم است و در غير باكره لازم نيست.

4- مدّت عقد و مهريّه بايد دقيقاً تعيين شود و اگر ذكر مدّت فراموش شود، به فتواى بسيارى از فقها تبديل به عقد دائم خواهد شد (و اين خود دليل بر آن است كه ماهيّت هر دو نوع از نكاح يكى است و تنها فرق در ذكر مدّت و عدم ذكر آن است)، (دقّت فرماييد).

5- پايان مدّت به منزله طلاق است و بلافاصله زن بايد عدّه نگه دارد، (هرگاه آميزش صورت گرفته باشد).

6- عدّه عقد دائم سه بار عادت ماهيانه ديدن است كه با ديدن مرحله سوّم عدّه تمام مى‌شود، ولى عدّه عقد موقّت دو بار بيشتر نيست.

7- فرزندان متولّد شده از عقد موقّت فرزندانى مشروع هستند و تمام احكام فرزند متولّد از عقد دائم را- بدون استثنا- دارند و از پدر و مادر و برادران و ساير بستگان ارث مى‌برند، و هيچ تفاوتى در ساير حقوق ميان اين دو گروه از فرزندان نيست.

فرزندان عقد موقّت، بايد تحت تكفّل پدر و مادر باشند و نفقه و تمام هزينه‌هاى آنها- همانند فرزندان عقد دائم- بايد پرداخته شود.