گفتند: نه، به خدا سوگند آن پيامبرى كه در كتاب ما بشارت به آن داده شده اين نيست و به دنبال اين واقعه، نه تنها مسلمان نشدند، كه بر خشونت و فاصله گرفتن از پيامبر و مسلمانان افزودند، حتى پيمانى را كه با رسول خدا صلى الله عليه و آله در مورد عدم تعرض داشتند، پيش از پايان مدت نقض كردند.

شصت نفر سوار، به اتفاق «كعب اشرف» به سوى «مكّه» رهسپار شدند و با مشركان براى مبارزه با اسلام هم‌پيمان گرديده، به «مدينه» مراجعت كردند.

در اين هنگام آيه فوق نازل شد و پاسخ دندان شكنى به آنها داد كه نتيجه را در پايان كار حساب كنيد و بدانيد به زودى همگى مغلوب خواهيد شد. [1]

ا 13 قَدْ كانَ لَكُمْ آيَةٌ في‌ فِئَتَيْنِ الْتَقَتا فِئَةٌ تُقاتِلُ في‌ سَبيلِ اللَّهِ وَ أُخْرى‌ كافِرَةٌ يَرَوْنَهُمْ مِثْلَيْهِمْ رَأْيَ الْعَيْنِ وَ اللَّهُ يُؤَيِّدُ بِنَصْرِهِ مَنْ يَشاءُ إِنَّ في‌ذلِكَ لَعِبْرَةً لِأُولِي الْأَبْصارِ

در دو گروهى كه (در ميدان جنگ بدر،) با هم رو به رو شدند، نشانه (و درس‌عبرتى) براى شما بود: يك گروه، در راه خدا نبرد مى‌كردند؛ و جمع ديگرى كه كافر بودند، (در راه شيطان و بت،) در حالى كه آنها (گروه مؤمنان) را با چشم خود، دوبرابر آنچه بودند، مى‌ديدند. (و اين خود عاملى براى وحشت و شكست آنها شد). و خداوند، هر كس را بخواهد (و شايسته بداند)، با يارى خود، تأييد مى‌كند. در اين، عبرتى است براى بينايان.

شأن نزول:

نبرد حق و باطل‌

اين آيه، در مورد چگونگى جنگ «بدر» نازل شده است، چنان كه مفسران گفته‌اند: در جنگ بدر تعداد مسلمانان 313 نفر بود، 77 نفر آنها از مهاجران و 236 نفر آنها از انصار بودند.

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 19، ص 205 و ج 20، ص 158؛ «اسباب نزول الآيات» واحدى نيشابورى، ص 62؛ «زاد المسير»، ج 1، ص 304.