آنجا كه بيمار شود و در بستر بيفتد، به آسانى ممكن است او را از مقاصد بزرگش بازدارند، مسلماً خداوندى كه او را براى چنان مأموريت و رسالت عظيمى فرستاده، از نفوذ سحر ساحران حفظ خواهد كرد، تا مقام والاى نبوت بازيچه دست آنها نشود.

از سوى سوم، اگر بنا شود سحر در جسم پيغمبر صلى الله عليه و آله اثر بگذارد، ممكن است اين توهّم در مردم پيدا شود كه سحر در روح او نيز مؤثر است، و ممكن است افكارش دستخوش سحر ساحران گردد، و اين معنى اصل اعتماد به پيامبر صلى الله عليه و آله را در افكار عمومى متزلزل مى‌سازد.

لذا قرآن مجيد اين معنى را نفى مى‌كند كه پيغمبر «مسحور» شده باشد، مى‌فرمايد: وَ قالَ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلًا مَسْحُوراً* أُنْظُرْ كَيْفَ ضَرَبُوا لَكَ الأَمْثالَ فَضَلُّوا فَلا يَسْتَطيعُونَ سَبيلًا: «ظالمان گفتند: شما از يك انسان سحره شده‌اى پيروى مى‌كنيد* ببين چگونه براى تو مثل‌ها زدند و گمراه شدند؟ آن چنان كه نمى‌توانند راه را پيدا كنند»! [1]

«مسحور» در اينجا خواه به معنى كسى باشد كه از نظر عقلى سحر شده يا در جسمش، در هر صورت گواه بر مقصود ما است.

به هر حال، با چنين روايات مشكوكى، نمى‌توان قداست مقام نبوت را زير سؤال برد، و در فهم آيات بر آنها تكيه كرد.

[1] فرقان، آيات 8 و 9.