(1) وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً (2) فَالْمُورِياتِ قَدْحاً (3) فَالْمُغيراتِ صُبْحاً (4) فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً (5) فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً (6) إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ (7) وَ إِنَّهُ عَلى ذلِكَ لَشَهيدٌ (8) وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَديدٌ (9) أَ فَلا يَعْلَمُ إِذا بُعْثِرَ ما فِي الْقُبُورِ (10) وَ حُصِّلَ ما فِي الصُّدُورِ (11) إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبيرٌ
سوگند به اسبان دونده (مجاهدان) در حالى كه نفس زنان به پيش مىرفتند.
و به افروزندگان جرقه آتش.
و به هجوم آوران سپيده دم.
كه گرد و غبار به هر سو پراكندند.
و (ناگهان) در ميان دشمن ظاهر شدند.
كه انسان در برابر نعمتهاى پروردگارش بسيار ناسپاس و بخيل است.
و او خود (نيز) بر اين معنى گواه است!
و او علاقه شديد به مال دارد!
آيا نمىداند: در آن روز كه تمام كسانى كه در قبرها هستند برانگيخته مىشوند.
و آنچه در درون سينههاست آشكار مىگردد.
در آن روز پروردگارشان از آنها كاملًا با خبر است؟!
شأن نزول:
سوگند به اسبهاى ميدان نبرد
در حديثى آمده است كه، اين سوره بعد از جنگ «ذات السلاسل» نازل شد و