تا اهل كتاب بدانند كه قادر بر چيزى از فضل خدا نيستند، و تمام فضل (و رحمت) به دست اوست، به هر كس بخواهد آن را مى‌بخشد؛ و خداوند داراى فضل عظيم است!

شأن نزول:

پاداش اهل ايمان و تقوا

بسيارى از مفسران، براى آيات فوق، شأن نزولى نقل كرده‌اند كه خلاصه‌اش چنين است:

رسول خدا صلى الله عليه و آله «جعفر بن ابيطالب» را با هفتاد نفر به سوى «نجاشى» (به حبشه) فرستاد، او بر «نجاشى» وارد شد، وى را دعوت به اسلام كرد، و اجابت نمود و ايمان آورد، به هنگام بازگشت از «حبشه»، چهل تن از اهل آن كشور كه ايمان آورده بودند، به «جعفر» گفتند: به ما اجازه ده كه خدمت اين پيامبر صلى الله عليه و آله برسيم و اسلام خود را بر او عرضه بداريم، همراه «جعفر» به «مدينه» آمدند، هنگامى كه فقر مالى مسلمانها را مشاهده كردند، به رسول خدا صلى الله عليه و آله عرض كردند: ما اموال فراوانى در ديار خود داريم، اگر اجازه فرمائيد به كشور خود باز گرديم، اموال خود را همراه بياوريم و با مسلمانان تقسيم كنيم، پيامبر صلى الله عليه و آله اجازه فرمود، رفتند، اموال خود را آوردند، و ميان خود و مسلمين تقسيم كردند، در اين هنگام آيه‌ «الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ يُؤْمِنُونَ ...» [1] نازل گرديد و از آنها تمجيد كرد.

افرادى از اهل كتاب كه ايمان نياورده بودند، هنگامى كه اين جمله را كه در ذيل آيات فوق (آيات سوره قصص) است شنيدند: أُولئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِما صَبَرُوا: «آنها پاداش خود را به خاطر صبر و استقامتشان دوبار دريافت مى‌دارند» در برابر مسلمانان ايستاده گفتند: اى مسلمانان كسانى كه به كتاب شما و كتاب ما ايمان بياورند دو پاداش دارند، بنابراين، كسى كه تنها به كتاب ما ايمان داشته باشد يك پاداش دارد، همانند پاداش شما! پس به اعتراف خودتان شما فضيلتى بر ما نداريد!

[1] قصص، آيات 52 تا 54.