(33) أَ فَرَأَيْتَ الَّذِي تَوَلَّى‌ (34) وَ أَعْطى‌ قَلِيلًا وَ أَكْدى‌ (35) أَ عِنْدَهُ عِلْمُ الْغَيْبِ فَهُوَ يَرى‌ (36) أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِما فِي صُحُفِ مُوسى‌ (37) وَ إِبْراهِيمَ الَّذِي وَفَّى‌ (38) أَلَّا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‌ (39) وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلَّا ما سَعى‌ (40) وَ أَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرى‌ (41) ثُمَّ يُجْزاهُ الْجَزاءَ الْأَوْفى‌

آيا ديدى آن كس را كه (از اسلام- يا انفاق) روى گردان شد؟!

و كمى عطا كرد و از بيشتر امساك نمود!

آيا نزد او علم غيب است و مى‌بيند (كه ديگران مى‌توانند گناهان او را بر دوش گيرند)؟!

يا از آنچه در كتب موسى‌ نازل گرديده با خبر نشده است؟!

و (در كتب) ابراهيم، همان كسى كه وظيفه خود را به طور كامل ادا كرد.

كه هيچ كس بار گناه ديگرى را بر دوش نمى‌گيرد.

و اين كه براى انسان بهره‌اى جز سعى و كوشش او نيست.

و اين كه تلاش او به زودى ديده مى‌شود.

سپس به او جزاى كافى داده خواهد شد.

شأن نزول:

هر كس بار خود را بر دوش مى‌كشد

غالب مفسران براى آيات فوق شأن نزولى نقل كرده‌اند، ولى اين شأن نزول‌ها هماهنگ نيست، آنچه بيشتر در ميان آنها معروف است دو شأن نزول زير است:

1- اين آيات ناظر به ماجراى «عثمان» است، او اموال فراوانى داشت و از اموال خود انفاق مى‌كرد، يكى از بستگان او به نام «عبداللَّه بن سعد» گفت: اگر به اين وضع‌