(23) ذلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ قُلْ لاأَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى‌ وَ مَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ‌فِيها حُسْناً إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ

اين همان چيزى است كه خداوند بندگانش را كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام داده‌اند به آن نويد مى‌دهد. بگو: «من هيچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست‌نمى‌كنم جز دوست داشتن نزديكانم (/ اهل بيتم)؛ و هر كس كار نيكى انجام دهد، بر نيكى‌اش مى‌افزائيم؛ چرا كه خداوند آمرزنده و سپاسگزار است».

شأن نزول:

مودّت و محبت بستگان پيامبر صلى الله عليه و آله‌

در «تفسير مجمع البيان»، شأن نزولى براى آيات 23 تا 26 اين سوره از پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله نقل شده است كه حاصلش چنين است:

«هنگامى كه پيامبر وارد «مدينه» شد و پايه‌هاى اسلام محكم گرديد، انصار گفتند: ما خدمت رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌رسيم و عرض مى‌كنيم: اگر مشكلات مالى پيدا شده، اين اموال ما بدون هيچ گونه قيد و شرط، در اختيار تو قرار دارد، هنگامى كه اين سخن را خدمتش عرض كردند، آيه‌ قُلْ لاأَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى‌: «بگو: من مزدى از شما در برابر رسالت، جز محبت نزديكانم نمى‌طلبم» نازل شد، و پيامبر صلى الله عليه و آله بر آنها تلاوت كرد، سپس فرمود: نزديكان مرا بعد از من دوست داريد، آنها با خوشحالى و رضا و تسليم از محضرش بيرون آمدند، اما منافقان گفتند:

اين سخنى است كه او بر خدا افترا بسته، و هدفش اين است كه ما را بعد از خود در برابر خويشاوندانش، ذليل كند، آيه بعد نازل شد: «أَمْ يَقُولُونَ افْتَرى‌ عَلَى اللَّهِ كَذِباً»، و به آنها پاسخ گفت، پيامبر صلى الله عليه و آله به سراغ آنان فرستاد، و آيه را بر آنها تلاوت كرد، گروهى پشيمان شدند و گريه كردند، و سخت ناراحت گشتند، آيه سوم نازل گرديد:

«وَ هُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ».