هيچ مانعى ندارد كه همه شأن نزول‌هاى فوق براى آيه ثابت باشد، و آيه، هم ناظر به مسأله تغيير قبله باشد، هم خواندن نماز نافله بر مركب، و هم نماز واجب به هنگام نشناختن قبله.

از اين گذشته اصولًا هيچ آيه‌اى اختصاص به شأن نزول خود ندارد، و مفهوم آن بايد به صورت يك حكم كلّى در نظر گرفته شود و اى بسا از آن احكام گوناگونى استفاده شود.

ا 120 وَ لَنْ تَرْضى‌ عَنْكَ الْيَهُودُ وَ لَا النَّصارى‌ حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدى‌ وَ لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْواءَهُمْ بَعْدَ الَّذي جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ ما لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا نَصيرٍ ا 121 الَّذينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ أُولئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَ مَنْ يَكْفُرْ بِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ‌

هرگز يهود و نصارى از تو راضى نخواهند شد، تا (تسليم خواسته‌هاى آنها شوى، و) از آئين (تحريف يافته) آنان، پيروى كنى. بگو: «هدايت، تنها هدايت الهى است»! و اگر ازهوى‌ و هوس‌هاى آنان پيروى كنى، بعد از آن كه آگاه شده‌اى، هيچ سرپرست و ياورى از سوى خدا براى تو نخواهد بود.

كسانى كه كتاب آسمانى به آنها داده‌ايم (يهود و نصارى) آن را چنان كه شايسته است مى‌خوانند؛ آنها به پيامبر اسلام ايمان مى‌آورند؛ و كسانى كه به او كافر شوند، زيانكارند.

شأن نزول:

ملّت‌هاى لجوج‌

در شأن نزول آيه اوّل از «ابن عباس» چنين نقل شده: يهود «مدينه» و نصاراى «نجران» انتظار داشتند: پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله همواره در قبله با آنها موافقت كند، هنگامى‌