و هنگامى كه آيه‌اى را به آيه ديگر مبدّل كنيم (/ حكمى را نسخ نمائيم)- و خدا بهتر مى‌داند چه حكمى را نازل كند- آنها مى‌گويند: «تو افترا مى‌بندى»! اما بيشترشان (حقيقت را) نمى‌دانند.

شأن نزول:

تغيير وظائف‌

«ابن عباس» مى‌گويد: مشركان بهانه‌جو، هنگامى كه آيه‌اى نازل مى‌شد و دستور سختى در آن بود و سپس آيه ديگرى مى‌آمد و دستور سهل‌ترى در آن بود، مى‌گفتند: محمّد اصحاب خود را مسخره مى‌كند و دست مى‌اندازد، امروز دستور به چيزى مى‌دهد، و فردا از همان نهى مى‌كند، اينها نشان مى‌دهد كه محمّد همه را از پيش خود مى‌گويد نه از ناحيه خدا.

در اين هنگام آيه نازل شد و به آنها پاسخ گفت. [1]

ا 106 مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالإِيمانِ وَ لكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْراً فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ‌

كسانى كه بعد از ايمان كافر شوند- به جز آنها كه تحت فشار واقع شده‌اند در حالى كه قلبشان آرام و با ايمان است- آرى، آنها كه سينه خود را براى پذيرش كفر گشوده‌اند، غضب خدا بر آنهاست؛ و عذاب عظيمى در انتظارشان!.

شأن نزول:

تقيّه‌

بعضى از مفسران، در شأن اين آيه، چنين نقل كرده‌اند: اين آيه در مورد گروهى از

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 9، ص 117؛ «اسباب نزول الآيات» واحدى نيشابورى، ص 189؛ «زاد المسير»، ج 4، ص 359.