ورزيد.

مرد مسلمان ناراحت شد و ضمن سخنانش چنين سوگند ياد كرد: قسم به چيزى كه بعد از مرگ در انتظار او هستم ... (و هدفش قيامت و حساب خدا بود)، مرد مشرك گفت: گمان مى‌برى ما بعد از مرگ زنده مى‌شويم؟! سوگند به خدا! كه او هيچ مرده‌اى را زنده نخواهد كرد (اين سخن را به اين جهت گفت كه: آنها بازگشت مردگان را به حيات و زندگى مجدد، محال، يا بيهوده مى‌پنداشتند). آيه فوق نازل شد و به او و مانند او پاسخ گفت، [1] و مسأله معاد را با دليل روشنى بيان كرد، در حقيقت گفتگوى اين دو نفر سببى بود براى طرح مجدد مسأله معاد.

ا 41 وَ الَّذِينَ هاجَرُوا فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ لَأَجْرُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ ا 42 الَّذِينَ صَبَرُوا وَ عَلى‌ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ‌

آنها كه پس از ستم ديدن در راه خدا، هجرت كردند، در اين دنيا جايگاه (و مقام) خوبى به آنها مى‌دهيم؛ و پاداش آخرت، از آن هم بزرگ‌تر است اگر مى‌دانستند.

آنها كسانى هستند كه صبر و استقامت پيشه كردند، و تنها بر پروردگارشان توكل مى‌كنند.

شأن نزول:

معامله پر سود

بعضى از مفسران در شأن نزول اين آيات چنين نقل كرده‌اند كه گروهى از مسلمانان مانند: «بلال»، «عمّار ياسر»، «صهيب» و «خبّاب» پس از اسلام آوردن در «مكّه» سخت تحت فشار بودند، و براى تقويت اسلام و رساندن صداى خود به‌

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيه مورد بحث؛ «تفسير قرطبى»، ج 10، ص 105؛ «تفسير ابوالفتوح رازى»، ذيل آيه مورد بحث؛ «جامع البيان»، ج 14، ص 140.