جمالى بود، عايشه از وضع او متعجب شد و گفت: چرا به خودت نمى‌رسى، و زينت نمى‌كنى؟!

در پاسخ گفت: براى چه كسى زينت كنم؟

همسرم مدتى است كه مرا ترك گفته و رهبانيت را پيش گرفته است.

اين سخن به گوش پيامبر صلى الله عليه و آله رسيد، فرمان داد همه مسلمانان به مسجد آيند، هنگامى كه در مسجد اجتماع كردند، بالاى منبر قرار گرفت، پس از حمد و ثناى پروردگار فرمود:

چرا بعضى از شما چيزهاى پاكيزه را بر خود حرام كرده‌ايد؟

من سنّت خود را براى شما بازگو مى‌كنم هر كس از آن روى گرداند از من نيست، من قسمتى از شب را مى‌خوابم، با همسرانم آميزش دارم و همه روزها را روزه نمى‌گيرم.

آگاه باشيد من هرگز به شما دستور نمى‌دهم كه مانند كشيشان مسيحى و رهبان‌ها دنيا را ترك گوئيد؛ زيرا اين گونه مسائل و همچنين ديرنشينى در آئين من نيست، رهبانيت امت من در جهاد است (اگر مى‌خواهيد ترك دنيا گوئيد چه بهتر كه در راه سازنده‌اى همچون جهاد باشد ...).

بر خود سخت نگيريد؛ زيرا جمعى از پيشينيان شما بر اثر سخت گرفتن بر خود، هلاك شدند.

آنها كه سوگند ياد كرده بودند اين امور را ترك كنند، برخاسته عرض كردند: اى پيامبر! ما در اين راه سوگند ياد كرده‌ايم وظيفه ما در برابر سوگندمان چيست؟ آيات فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت. [1]

[1] براى آگاهى از شأن نزول فوق، به مدارك ذيل مراجعه فرمائيد:

«وسائل الشيعه»، ج 20، ص 21 و 107 و ج 23، ص 243 و 244؛ «بحار الانوار»، ج 22، ص 124 و ج 36، ص 118 و ج 40، ص 328 و ج 62، ص 112 و 113 و ج 67، ص 116 و ج 90، ص 73؛ «تفسير على بن ابراهيم قمى»، ج 1، ص 179 و 180؛ «مستدرك الوسائل»، ج 16، ص 54؛ «مجمع البيان» و ساير تفاسير، ذيل آيات مورد بحث.