(85) فَأَثابَهُمُ اللَّهُ بِما قالُوا جَنَّاتٍ تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهارُ خالِدينَ فيها وَ ذلِكَ جَزاءُ الْمُحْسِنينَ‌ 86 وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحيمِ‌

به طور مسلّم، دشمن‌ترين مردم نسبت به مؤمنان را، يهود و مشركان خواهى يافت؛ و نزديك‌ترين دوستان به مؤمنان را كسانى مى‌يابى كه مى‌گويند: «ما نصارى‌ هستيم»؛ اين به خاطر آن است كه در ميان آنها، افرادى عالم و تارك دنيا هستند؛ و آنها (در برابر حق) تكبر نمى‌ورزند.

و هر زمان آياتى را كه بر پيامبر (اسلام) نازل شده بشنوند، چشم‌هاى آنها را مى‌بينى كه (از شوق،) اشك مى‌ريزد، به خاطر حقيقتى كه دريافته‌اند؛ آنها مى‌گويند: «پروردگارا! ايمان آورديم؛ پس ما را با گواهان (و شاهدان حق، در زمره ياران محمّد) بنويس.

چرا ما به خدا و آنچه از حق به ما رسيده است، ايمان نياوريم، در حالى كه آرزو داريم پروردگارمان ما را در زمره صالحان قرار دهد»؟!

خداوند به خاطر اين سخن، به آنها باغ‌هائى از بهشت پاداش داد كه از زير درختانش، نهرها جارى است؛ جاودانه در آن خواهند ماند؛ و اين است جزاى نيكوكاران!

و كسانى كه كافر شدند و آيات ما را تكذيب كردند، همانها اهل دوزخند.

شأن نزول:

نخستين مهاجرت در اسلام و ثمرات آن‌

بسيارى از مفسران از جمله، «طبرسى» در «مجمع البيان» و «فخر رازى» و نويسنده «المنار» در تفسيرهاى خود از مفسران پيشين نقل كرده‌اند كه: اين آيات درباره «نجاشى» زمامدار «حبشه» در عصر پيامبر صلى الله عليه و آله و ياران او نازل شده است و در حديثى كه در «تفسير برهان» نقل شده اين موضوع مشروحاً آمده است. [1]

آنچه از روايات اسلامى، تواريخ و گفتار مفسران در اين زمينه استفاده مى‌شود چنين است:

[1] تفاسير «مجمع البيان»، «فخر رازى» و «برهان» (ج 2، ص 344) ذيل آيات مورد بحث.