(49) أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذينَ يُزَكُّونَ أَنْفُسَهُمْ بَلِ اللَّهُ يُزَكِّي مَنْ يَشاءُ وَ لايُظْلَمُونَ فَتيلًا ا 50 انْظُرْ كَيْفَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَ كَفى‌ بِهِ إِثْماً مُبيناً

آيا نديدى كسانى را كه خودستائى مى‌كنند؟! (اين خودستائى‌ها، بى ارزش است؛) بلكه خدا هر كس را بخواهد، ستايش مى‌كند؛ و كمترين ستمى به آنها نخواهد شد.

ببين چگونه بر خدا دروغ مى‌بندند! و همين گناه آشكار (براى مجازات آنان) كافى است.

شأن نزول:

ادعاهاى واهى‌

در بسيارى از تفاسير اسلامى در ذيل آيه چنين نقل شده: يهود و نصارى براى خود امتيازاتى قائل بودند و همان طور كه در آيات قرآن نقل شده:

گاهى مى‌گفتند: «ما فرزندان خدائيم». [1]

و گاهى مى‌گفتند: «بهشت مخصوص ما است و غير از ما، در آن راهى ندارد» [2] آيات فوق نازل شد و به اين پندارهاى باطل پاسخ گفت. [3]

ا 51 أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذينَ أُوتُوا نَصيباً مِنَ الْكِتابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَ الطَّاغُوتِ وَ يَقُولُونَ لِلَّذينَ كَفَرُوا هؤُلاءِ أَهْدى‌ مِنَ الَّذينَ آمَنُوا سَبيلًا ا 52 أُولئِكَ الَّذينَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ وَ مَنْ يَلْعَنِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ نَصيراً

آيا نديدى كسانى را كه بهره‌اى از كتاب (خدا) به آنان داده شده، (با اين حال،) به «جبت» و «طاغوت» (بت و بت‌پرستان) ايمان مى‌آورند، و درباره كافران مى‌گويند: «آنها، ازكسانى كه ايمان آورده‌اند، هدايت يافته‌ترند»؟

آنها كسانى هستند كه خداوند، ايشان را از رحمت خود، دور ساخته است؛ و هر كس را خدا از رحمتش دور سازد، ياورى براى او نخواهى يافت.

[1] مائده، آيه 18.

[2] بقره، آيه 111.

[3] «بحارالانوار»، ج 9، ص 74؛ «تفسيرطبرى» و «مجمع‌البيان»، ذيل‌آيه؛ «تفسيرآلوسى»، ج 5، ص 54، ذيل آيه.