(143) وَ لَقَدْ كُنْتُمْ تَمَنَّوْنَ الْمَوْتَ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَلْقَوْهُ فَقَدْ رَأَيْتُمُوهُ وَ أَنْتُمْ‌تَنْظُرُونَ‌

و سست نشويد! و غمگين نگرديد! و شما برتريد اگر ايمان داشته باشيد!.

اگر (در ميدان احد) به شما جراحتى رسيد (و ضربه‌اى وارد شد)، به آن جمعيت نيز (در ميدان بدر)، جراحتى همانند آن وارد گرديد. و ما اين روزها (ى پيروزى وشكست) را در ميان مردم مى‌گردانيم؛ (- و اين خاصيت زندگى دنياست-) تا خدا، افرادى را كه ايمان آورده‌اند، بداند (و شناخته شوند)؛ و خداوند از ميان شما، شاهدانى بگيرد. و خدا ظالمان را دوست نمى‌دارد.

و تا خداوند، افراد با ايمان را خالص گرداند (و ورزيده شوند)؛ و كافران را به تدريج نابود سازد.

آيا چنين پنداشتيد كه (تنها با ادعاى ايمان) وارد بهشت خواهيد شد، در حالى كه خداوند هنوز مجاهدان از شما و صابران را مشخص نساخته است؟!

و شما مرگ (و شهادت در راه خدا) را، پيش از آن كه با آن رو به رو شويد، آرزو مى‌كرديد؛ سپس آن را با چشم خود ديديد، در حالى كه به آن نگاه مى‌كرديد (وحاضر نبوديد به آن تن در دهيد)!.

شأن نزول:

زيان‌هاى بى‌انضباطى‌

درباره شأن نزول اين آيات، روايات متعددى وارد شده است، از مجموع آنها استفاده مى‌شود كه اين آيات دنباله آياتى است كه قبلًا درباره جنگ احد داشتيم.

در حقيقت اين آيات، تجزيه و تحليلى است روى نتائج جنگ احد و عوامل پيدايش آن به عنوان يك سرمشق بزرگ براى مسلمانان.

و در ضمن وسيله‌اى است براى تسلى، دلدارى و تقويت روحى آنها؛ زيرا همان طور كه گفتيم: جنگ احد بر اثر نافرمانى و عدم انضباط نظامى جمعى از سربازان اسلام، در پايان به شكست انجاميد و جمعى از شخصيت‌ها و چهره‌هاى برجسته اسلام از جمله «حمزه» عموى پيامبر، در اين ميدان شربت شهادت نوشيدند.

پيامبر صلى الله عليه و آله همان شب با ياران خود به ميان كشتگان رفت و براى بزرگداشت‌