پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود: مَعاذَ اللَّهِ: «پناه بر خدا» كه من اجازه دهم كسى جز پروردگار يگانه مورد پرستش قرار گيرد، خداوند هرگز مرا براى چنين امرى مبعوث نكرده است! [1]

ا 86 كَيْفَ يَهْدِي اللَّهُ قَوْماً كَفَرُوا بَعْدَ إيمانِهِمْ وَ شَهِدُوا أَنَّ الرَّسُولَ حَقٌّ وَ جاءَهُمُ الْبَيِّناتُ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمينَ ا 87 أُولئِكَ جَزاؤُهُمْ أَنَّ عَلَيْهِمْ لَعْنَةَ اللَّهِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعينَ ا 88 خالِدينَ فيها لا يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ وَ لا هُمْ يُنْظَرُونَ ا 89 إِلَّا الَّذينَ تابُوا مِنْ بَعْدِ ذلِكَ وَ أَصْلَحُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحيمٌ‌

چگونه خداوند جمعيتى را هدايت مى‌كند كه بعد از ايمان و گواهى به حقانيت‌رسول و آمدن نشانه‌هاى روشن براى آنها، كافر شدند؟! و خدا، جمعيت ستمكاران را هدايت نخواهد كرد!

كيفر آنها، اين است كه لعن (و طرد) خداوند و فرشتگان و مردم همگى بر آنهاست.

همواره در اين لعن (و طرد و نفرين) مى‌مانند؛ مجازاتشان تخفيف نمى‌يابد؛ و به آنها مهلت داده نمى‌شود.

مگر كسانى كه پس از آن، توبه كنند و اصلاح نمايند؛ (و در مقام جبران گناهان گذشته برآيند؛) زيرا خداوند، آمرزنده و بخشنده است.

شأن نزول:

پذيرش توبه‌

يكى از انصار (مسلمانان مدينه) به نام «حارث بن سويد» دستش به خون بى گناهى به نام «محذر بن زياد» آلوده گشت، از ترس مجازات، از اسلام برگشت و به‌

[1] «مجمع البيان»، ذيل آيات مورد بحث؛ «بحار الانوار»، ج 9، ص 71 و ج 25، ص 262؛ «تفسير طبرى»، ذيل آيه؛ «تفسير ابن كثير»، ذيل آيه؛ «بحر المحيط»، ذيل آيه؛ «اسباب نزول الآيات» واحدى نيشابورى، ص 74؛ «درّ المنثور»، ج 2، ص 40، 41 و 46.