1. احترامش را حفظ كند (تحقيرش نكند، به او توهين ننمايد، حرمتش را هتك نكند).

2. محبّت او را در دل داشته باشد.

3. نسبت به او مواسات مالى داشته باشد (يعنى او را در امكاناتش شريك كند).

4. غيبتش را بر خود حرام بداند (و در غيابش هم حرمت او را نگه دارد).

5. به هنگام بيمارى از وى عيادت كند (و اگر نياز به كمك مالى يا چيز ديگر دارد دريغ نكند).

6. در تشييع جنازه‌اش شركت نمايد.

7. و پس از مرگش جز ذكر خيرش نگويد». [1]

خلاصه اينكه مؤمن بايد در ظاهر وباطن، در حضور و غياب، از نظر مالى و غير مالى، و در حيات و ممات به فكر برادر مؤمنش باشد.

4. تواصى به صبر

چهارمين مادّه از برنامه چهار مادّه‌اى كسانى كه مى‌خواهند از خسران و زيان رهايى پيدا كنند، تواصى به صبر است. كسانى كه ايمان آورده و عمل صالح بجا مى‌آورند، علاوه بر تواصى به حق، همديگر را به صبر و استقامت سفارش مى‌كنند.

«صبر» و «استقامت» در معارف اسلامى جايگاه ويژه‌اى دارد. و در آيات قرآن و روايات معصومين عليهم السلام به صورت گسترده مطرح شده است. كه براى نمونه به سه آيه و يك روايت اشاره مى‌كنيم. ولى قبل از آن بايد توجّه داشت كه صبر آن‌گونه كه بعضى از انسانهاى بى‌مسئوليّت و ترسوها خيال كرده، و دشمنان روى آن مانور مى‌دهند، به معناى پذيرش هر نوع ظلم و ستم و ذلّتى نيست، بلكه به معناى ايستادگى در مقابل مشكلات و حوادث ناگوار و سختيهاست. و اين مطلب از آياتى كه ذكر مى‌كنيم به خوبى روشن مى‌شود. توجّه كنيد:

[1]. بحارالانوار، ج 71، ص 222.