جلوه مى‌دهد!

سؤال: چرا خداوند متعال كه كارش هدايت مردم است، اعمال را تزيين مى‌كند، كه نتيجه‌اش گمراهى چنان افرادى است؟

پاسخ: جواب اين سؤال در متن آيه مذكور نهفته است. توضيح اينكه تزيين اعمال توسّط خداوند، فقط نسبت به گروه خاصّى صورت مى‌گيرد، و آنها كسانى هستند كه «لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ؛ به آخرت ايمان ندارند» يعنى افرادى كه تمام معجزات و دلائل روشن و واضح، و نصايح دلسوزانه پيامبران و كتابهاى آسمانى را ديده و شنيده‌اند و به هيچ يك ايمان نياورده، و در نتيجه منكر آخرت و معاد شده‌اند.

و به تعبير ديگر، كسانى كه تمام پل‌هاى پشت سر خود را خراب كرده‌اند. خداوند چنين انسانهايى را به حال خود رها نموده، و اعمال بدشان را براى آنها تزيين مى‌كند.

به تعبير سوم خداوند تا آنجا كه انسان قابليّت و شايستگى هدايت دارد او را به روشهاى مختلف، و از راههاى گوناگون هدايت مى‌كند. امّا آنجا كه قابليّتش تمام شد، و تمام روزنه‌هاى اميد را به روى خود بست، وى را گرفتار مجازات اعمالش مى‌كند، كه از جمله مجازاتها تزيين اعمال مى‌باشد و در اين مرحله شفاعت هيچ شافعى پذيرفته نمى‌شود. هنگامى كه فرشتگان مأمور نابودى قوم لوط بر حضرت ابراهيم عليه السلام وارد شدند، و پس از بشارت تولّد فرزندى در كهن‌سالى، سخن از مأموريّت دوم يعنى نابودى قوم لوط به ميان آوردند، حضرت با آنها شروع به گفتگو و مجادله كرد تا شايد عذاب قوم لوط به تأخير افتد. امّا از آنجا كه آنها ديگر قابليّت هدايت نداشتند، و تمام پلهاى پشت سر خود را ويران كرده بودند، خداوند خطاب به حضرت ابراهيم عليه السلام فرمود: «ابراهيم، از اين سخن درگذر؛ يَا إِبْرَاهِيمُ أَعْرِضْ عَنْ هَذَا». [1]

آرى! در اين مرحله شفاعت پيامبر بزرگى همچون ابراهيم نيز پذيرفته نمى‌شود.

نتيجه اينكه زينت اعمال، نتيجه اعمال بد و گناهان منكران قيامت است، و به نوعى كفّاره گناهان آنها محسوب مى‌شود.

[1]. هود، آيه 76.