نام کتاب : سوگندهاى پر بار قرآن نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 38
خويش را در
آن جهان مخاطب قرار دهد، و همانگونه كه با پيامبرانش در دنيا سخن مىگفته، با
آنها سخن بگويد.
البتّه معناى
اين جمله آن نيست كه خداوند همچون بشر جسم است، و همانند وى زبان و چشم و گوش و
ديگر اعضا دارد، بلكه سخن گفتن پروردگار به معناى ايجاد امواج صوتى است.
3. علاوه بر
اينكه با سوگندشكنان سخن نمىگويد، به آنها نگاه هم نكرده، و نظر لطفش را شامل حال
آنها نمىنمايد. «و لا ينظر اليهم».
4. چهارمين
مجازات چنين اشخاصى اين است كه آلودگيهاى آنها را از بين نمىبرد، و از گناه
پاكشان نمىسازد. «و لا يزكيهم».
5. و در
نهايت عذابى سخت و دردناك درانتظار آنهاست. «و لهم عذاب اليم».
با عنايت به
مجازاتهاى سخت قسم دروغ، بايد نهايت دقّت را در سخنان و گفتار خود داشته باشيم، تا
مبادا آلوده اين گناه بزرگ شويم.
دوم:
از جمله كسانى كه به شهادت قرآن مجيد قسم دروغ ياد مىكنند منافقين هستند. خداوند
متعال در مورد اين صفت آنان مىفرمايد:
« «اتَّخَذُوا
أَيْمَانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ سَاءَ مَا
كَانُوا يَعْمَلُونَ»؛ آنها سوگندهايشان را سپر ساختهاند تا مردم را
از راه خدا باز دارند، و كارهاى بسيار بدى انجام مىدهند».
[1]
خداوند متعال
منافقين را، كه در پناه قسمهاى دروغ، خويش را مسلمان جلوه داده، و به اغوا و فريب
مسلمين مىپرداختند، شديداً سرزنش كرده، و آيه چهارم همين سوره در تعبير كم نظيرى
مىفرمايد:
« «قَاتَلَهُمُ اللَّهُ
أَنَّى يُؤْفَكُونَ»؛ خداوند آنها را بكشد، چگونه از حق منحرف
مىشوند؟!»