آيا اين آيه شريفه فقط ناظر بر شكايت پيامبر صلى الله عليه و آله از مسلمانان در جهان آخرت است؟ يا نسبت به اين دنيا نيز صادق است؟

هر چند عدّه‌اى نظريّه اوّل را پذيرفته‌اند، ولى به نظر ما عقيده دوم نيز قابل توجّه است.

اگر به خاستگاه قرآن، عربستان سعودى سرى بزنيم، كشورى كه قسمت مهمّى از قرآنهاى موجود دنيا، در آنجا چاپ مى‌شود، و چاپخانه بزرگى براى اين منظور مهيّا كرده‌اند كه عظمت آن به اندازه يك شهر است، و شبانه روز مشغول طبع قرآن مجيد هستند. كشورى كه مدارس فراوان جهت حفظ قرآن مجيد دارد، و تعداد فراوانى در طول سال در اين مراكز به حفظ قرآن مى‌پردازند. كشورى كه در تمام مساجد شهرهاى مختلف آن، مخصوصاً مسجدالنّبى و مسجدالحرام قفسه‌هاى زيبا و فراوانى را مشاهده مى‌كنيد كه مملوّ از قرآنهاى زيباست، و هر كس وارد مى‌شود به تلاوت آن مى‌پردازد.

امّا در همين كشور با تمام اين ظواهر زيبا، هنگامى كه پاى برنامه‌هاى برخى از شبكه‌هاى راديو و تلويزيون آن مى‌نشينيد سراسر فساد و بى‌بند و بارى و اشاعه منكرات است! زنان بى‌حجاب و بعضاً نيمه عريان در تلويزيون آنها، فيلمهاى فاسد، كانالهاى خارجى غوغا مى‌كند! وقتى از پنجره هتل به پشت بام خانه‌هاى آنها نظر مى‌كنيد، جنگلى از آنتن‌هاى ماهواره نظر شما را به خود جلب مى‌كند! قرآن در ظواهر زندگى آنها فراوان، امّا در اعمال و رفتار و كردارشان ناياب است. آيا پيامبر صلى الله عليه و آله از چنين مسلمانانى شكايت نمى‌كند؟

اخيراً يكى از كشورهاى مسلمان همسايه، براى پيوستن به اتّحاديّه اروپا با نهايت ذلّت پذيرفت كه قانون مجازات زنا را حذف كند، در حالى كه در اين كشور نيز قرآن و قرآن خوان فراوان است، اما تفكّر و تأمّل و انديشه پيرامون دستورات آن كم.

بايد به قرآن بازگرديم، و آن را فراگيريم، و شعاع نور آن را در سراسر زندگى و اعمال و حركاتمان بيندازيم، تا مبادا جز افرادى باشيم كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله از آنها