سيستم دفاعى طبيعى نهادينه شده در بدن تمام موجودات، زندگى بدون آن امكان‌پذير نيست و باعث جلوگيرى از درگيريهاى نظامى و خشونت دشمن مى‌گردد.

و چنين جهادى آن قدر ارزشمند و پربهاست كه خداوند نه تنها به رزمندگان جان بر كف آن و مركبهايى كه رزمندگان را حمل مى‌كند، بلكه به جرقّه حاصل از برخورد سمّ اسبان رزمندگان با سنگهاى روى زمين سوگند ياد مى‌كند!

پروردگارا! توفيق جهاد در راهت را در تمام جبهه‌ها و صحنه‌هاى زندگى از ما دريغ مفرما.

اين سوگندها براى چيست؟

خداوند متعال براى توجّه دادن ما انسانها به دو مطلب مهم، كه دو نقطه آسيب محسوب مى‌شود، سوگندهاى سه گانه را ياد كرده است:

مطلب اوّل: انسان ناسپاس است «

«إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ»؛ انسان در برابر نعمتهاى پروردگارش بسيار ناسپاس و بخيل است». [1]

براى واژه «كنود» چندين معنا ذكر كرده‌اند. از جمله:

1. «زمينى كه گياهى از آن نمى‌رويد». بنابراين، انسانهايى كه افراد بى‌خاصيّتى هستند و نفعى براى ديگران ندارند و اجازه استفاده و بهره‌بردارى از امكاناتشان را به ديگران نمى‌دهند، و در يك جمله بخل مى‌ورزند، كنودند.

2. عرب انسانهاى ناسپاسى كه كفران نعمت مى‌كنند را نيز كنود مى‌گويد. قسم به اسبهاى رزمندگان اسلام، سوگند به جرقّه سمّ اسبها و گرد و غبارى كه در ميدان جنگ بر مى‌خيزد، و قسم به رزمندگان دليرى كه در سپيده دم به دشمن حمله مى‌كنند و از

[1]. عاديات، آيه 6.