كه 12 هزار نفر از مشركين دست به دست هم داده، و در سرزمين يابس، كه دو سه روز تا مدينه راه بود، جمع شده و قصد حمله به پايتخت اسلام، مدينه منوّره را دارند. آن حضرت كه هدفش حتّى الامكان جلوگيرى از جنگ و خونريزى بود و سعى مى‌كرد بر اساس تعاليم عاليه اسلام تا آنجا كه ممكن است مسائل را بدون برخورد نظام حلّ و فصل كند، هر چند به هنگام لزوم، شجاعانه دفاع مى‌كرد، هيأتى از بزرگان مسلمانان را به سمت مشركان گسيل داشت. فرستادگان پيامبر با سران مشركان گفتگو كردند، امّا نتيجه‌اى حاصل نشد، و آنان همچنان اصرار بر جنگ ودرگيرى داشتند. هيأت اعزامى بازگشت، و گزارش كار خود را به عرض پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله رساند. حضرت رسول صلى الله عليه و آله پس از نااميدى از ممانعت از جنگ، على عليه السلام راطلبيد تا مشكل‌گشاى مسلمانان اين مشكل را نيز حل كند. [1]

حضرت على عليه السلام لشكرى از مسلمانان تهيّه، و به سمت دشمن حركت كرد. از آنجا كه لشكر اسلام شبانه و مخفيانه از مدينه حركت كرده بود، دشمن متوجّه نشد و در محاصره لشكر اسلام قرار گرفت. مسلمانان شب هنگام به دشمن حمله نمى‌كردند، بلكه صبر كرده و با طلوع صبح حمله خود را آغاز مى‌كردند. دشمن كه كاملًا غافلگير شده بود، تعداد زيادى كشته داد و بقيّه به اسارت سربازان اسلام درآمدند. لشكريان پيروز اسلام براى جلوگيرى از فرار اسرا آنها را با زنجير به هم بستند (و لذا اين جنگ را ذات السلاسل ناميدند) وسرفراز و پيروز به سمت مدينه حركت كردند.

جالب اينكه صبح روز پيروزى، در حالى كه سربازان اسلام هنوز دو سه روز با مدينه فاصله داشتند، پيامبر اسلام، در نماز صبح پس از سوره حمد، سوره عاديات را تلاوت فرمود. مسلمانان پس از نماز با تعجّب پرسيدند: سوره جديدى تلاوت‌

[1]. از آنجا كه هر مشكلى در عصر رسول اللَّه صلى الله عليه و آله پيش مى‌آمد، با دست با كفايت حضرت على عليه السلام حل و فصل مى‌شد، بدين جهت آن حضرت معروف به «مشكل‌گشا» شد. نه تنها در عصر حضرت رسول، بلكه در عصر خلفا نيز چنين بود. و اين ادّعاى ما نيست؛ بلكه خليفه دوم بارها به اين مطلب اعتراف كرده است. از جمله مى‌گويد: «اللَّهُمَّ لا تَبْقِنى‌ لِمُعْضَلَةٍ لَيْسَ لَها ابُوالْحَسَنْ؛ خدايا! به هنگام بروز مشكلى كه براى حلّ آن ابوالحسن على بن ابى‌طالب حضور نداشته باشد، مرا زنده مگذار!» و اين جمله بارها توسّط او تكرار شده است.