اينكه خداوند حضرت ابراهيم را به عنوان خليل خود برگزيد دو امر بود: نخست اينكه آن حضرت گرسنگان را سير مى‌كرد، و اهل بذل و بخشش وجود و كرم بود.

ديگر اينكه به هنگامى كه غافلان از مردم در خواب بودند، آن حضرت به نماز شب مى‌ايستاد». [1]

انسان بايد از فضاى مناسب سحر، كه فضايى معنوى و خاموش و بدون مزاحمت است استفاده كند. پس از استراحت شبانه، با فكر و جسمى آسوده به راز و نياز با خدا بپردازد.

2. آن حضرت در حديث ديگرى فرمودند:

«انَّ الْعَبْدَ اذا تَخَلّى‌ بِسَيِّدِهِ فى‌ جَوْفِ اللَّيْلِ وَ ناجاهُ اثْبَتَ اللَّهُ النُّورَ فى‌ قَلْبِهِ ... ثُمَّ يَقُولُ جَلَّ جَلالُهُ لِمَلائَكِتِهِ: يا مَلائِكَتى‌ انْظُرُوا الى‌ عَبْدى‌ فَقَدْ تَخَلّى‌ بى‌ فى‌ جَوْفِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ وَ الْباطِلُونَ لاهُونَ، وَ الْغافِلُونَ نِيامٌ، اشْهِدُوا عَنّى‌ قَدْ غَفَرْتُ لَهُ‌

؛ هنگامى كه بنده‌اى در دل شب با خداى خود خلوت كند، و مشغول مناجات با مولاى خويش گردد، خداوند نور معرفت را در قلب او پايدار مى‌كند. سپس خطاب به ملائكه مى‌گويد: اى فرشتگان من! به بنده‌ام نگاه كنيد هنگامى كه اهل باطل در لهو و لعب فرو رفته و غافلان در خواب بسر مى‌برند، او در دل شب با من خلوت كرده و مشغول عبادت من است. شما را شاهد مى‌گيرم كه اين بنده‌ام را بخشيدم و از گناهانش درگذشتم و او را مشمول آمرزش خود قرار دادم». [2]

3. امام صادق عليه السلام در مورد پاداش نماز شب فرمودند:

«خداوند متعال پاداش همه اعمال نيك مهم را در قرآن مجيد بيان فرموده، امّا اجر و ثواب نماز شب را معيّن نكرده است، آنجا كه فرمود: « «فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَّا أُخْفِىَ لَهُمْ مِّنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ» [3]؛ هيچ كس نمى‌داند چه پاداشهاى مهمى كه مايه‌

[1]. ميزان الحكمه، ج 5، حرف الصاد، باب 2311، ح 10738.

[2]. همان مدرك، باب 2312، ح 10751.

[3]. سجده، آيه 17.