جواب: براى فرار از سقوط در اسفل السافلين، و قرارگرفتن در مدار صعودِ به احسن تقويم، نياز به برنامه‌ريزى جامع خودسازى است، كه يكى از موادّ آن انتخاب دوست مناسب است. نقش دوست آن قدر مهم است كه امكان دارد انسان را بهشتى كند، همان‌گونه كه اگر فرد نامناسبى باشد ممكن است آدم را جهنّمى نمايد. يك دوست مى‌تواند دروازه سعادت را بسوى انسان بگشايد، همان طور كه مى‌تواند پيام آور شومِ شقاوت و بدبختى باشد. يك دوست ممكن است زمينه‌ساز رسيدن انسان به فوز عظيم شهادت باشد، يا او را به صف دشمنان خدا ملحق كند!

نقش مهمّ دوست:

براى پى بردن به اهميّت انتخاب دوست، به آيات 27 تا 29 سوره فرقان توجّه فرماييد:

« «وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى‌ يَدَيْهِ»؛ و (اى پيامبر ما! به خاطر آور) روزى را كه ستمكار دست خود را (از شدّت حسرت) به دندان مى‌گزد!».

در ادبيّات فارسى براى نشان دادن نهايت بدحالى يك شخص گفته مى‌شود كه:

«فلانى انگشت به دهان گزيد» امّا در ادبيّات عرب تعبير به شكل ديگرى است، مى‌گويند: «از شدّت حزن و اندوه پشت دو دست خود را به دندان گرفت» حال بايد ديد چه مصيبتى براى اين شخص ظالم رخ داده كه اين‌گونه عكس العمل نشان مى‌دهد؟ پاسخ اين سؤال در ادامه آيه منعكس شده است. توجّه كنيد:

« «يَا لَيْتَنِى اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا»؛ اى كاش با رسول خدا راهى برگزيده بودم!».

آن ظالم ستمگر در روز قيامت افسوس مى‌خورد كه چرا تمام پلهاى پشت سر خود را خراب كرده است! او حسرت مى‌كشد كه چرا تمام ارتباطهاى خويش را با پيامبر و دين و مذهب قطع نموده است! قطع ارتباط اين ستمكار با رسول خدا صلى الله عليه و آله نتيجه انتخاب يك دوست بد و نامناسب بوده است. بدين جهت با هزاران آه و حسرت و افسوس مى‌گويد: