امروزه در تمدّن مادّى غرب، اخلاق حذف شده، و اگر گاه سخنى در اين رابطه گفته مى‌شود به عنوان يك مسأله خصوصى شخصى، كه ارتباطى به جامعه ندارد، مطرح مى‌شود. بدين جهت دورافتاده‌ترين ملّتها از مدينه فاضله، غربى‌ها هستند.

به عنوان نمونه يك دستور اخلاقى از دهها نمونه دستورات اخلاق اسلامى را ذكر مى‌كنيم، كه اگر جهانيان فقط به همين يك دستور عمل كنند چهره جهان دگرگون و قسمت مهمّى از مشكلات حل مى‌شود:

«شخصى خدمت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله رسيد. حضرت رسول سوار بر شتر، و ظاهراً عازم ميدان جنگ بود. آن شخص مهار ناقه حضرت را گرفت، و عرض كرد:

عَلِّمْنى‌ عَمَلًا ادْخُلُ بِهِ الْجَنَّةَ

؛ دستورالعملى بده تا با عمل به آن بهشتى گردم».

شايد بعضى از همراهان پيامبر با نگاههاى معنادار خود به آن شخص گفته باشند:

«حالا چه موقع سؤال كردن است؟» امّا آن حضرت در پاسخ او فرمود:

«ما احْبَبْتَ انْ يَأْتِيَهُ النَّاسُ الَيْكَ فَأْتِهِ الَيْهِمْ، وَ ما كَرِهْتَ أَنْ يَأْتِيَهُ الَيْكَ فَلا تَأْتِهِ الَيْهِمْ‌

؛ آنچه را دوست دارى مردم در برابر تو انجام دهند تو هم در برخورد با مردم انجام بده، و آنچه دوست ندارى كه مردم نسبت به تو بجا آورند، تو نيز در تعامل با آنها آن را ترك كن». [1]

گويا آن شخص منتظر بود كه پيامبر به بيانات نورانيش ادامه دهد، لهذا همچنان مهار شتر را در دست داشت. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «دست از مهار شتر بردار تا بروم».

يعنى همين يك دستورالعمل كافى است تا تو را بهشتى كند.

راستى اگر تمام مردم جهان در سراسر كره زمين به اين دستورالعمل عمل كنند چه مى‌شود؟ بدون شك بهشت را در همين دنيا شاهد خواهيم بود. چرا كه تمام بدبختى‌ها، زورگويى‌ها، استعمارگريها، تجاوز به حقوق ديگران، پايمال كردن حق طبقه ضعيف جوامع، به خاطر آن است كه منافع خود و ديگران را به يك چشم نگاه نمى‌كنيم.

[1]. ميزان الحكمه، باب 550، ح 2550.