فاطمه (عليها السلام) در كنار پدر

«انَّ اوَّلَ شَخْص يَدْخُلُ عَلَيَّ الْجَنَّةَ فاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّد

؛ [1] نخستين كسى كه در بهشت بر من وارد مى‌شود، فاطمه دختر محمد است».

(پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله))

در آن روزگار كه مسلمانان دوران آمادگى خود را در مكه مى‌گذراندند، محيط زندگى آنان سخت طوفانى و شرايط فوق العاده بحرانى بود.

آغاز اسلام بود، مسلمانان در اقليّت قرار داشتند، وتمام قدرت و نيرو و حاكميت و ثروت در دست دشمنان بى‌رحم و بى‌منطق اسلام بود و هر كارى مى‌خواستند، مى‌كردند.

آزارى نبود كه بر سر مسلمانان نياوردند، و جسارت و توهينى نبود كه نسبت به مقام شامخ پيامبر (صلى الله عليه وآله) روا ندارند.

در اين دوران دو نفر بيش از همه ايثار و فداكارى مى‌كردند:

[1]. اين حديث را «كلينى» در «كافى» و جمعى از علماى اهل سنّت در كتب خود مانند «كنزالعمال» و «ميزان الاعتدال» و غير آن نقل كرده‌اند.