بخش پنجم‌

«قالَ سُوَيْدُ بْنُ غَفْلَة: فَاعادَتِ النِّساءُ قَوْلَها (عليها السلام) عَلى رِجالِهِنَّ فَجاءَ الَيْها قَوْمٌ مِنْ وُجُوهِ الْمُهاجِرِينَ وَ الْانْصارِ مُعْتَذِرِينَ وَ قالُوا:

يا سَيِّدَةَ النِّساءِ لَوْ كانَ ابُوالْحَسَنِ ذَكَرَ لَنا هذَا الْامْرَ مِنْ قَبْلِ انْ نُبْرِمَ الْعَهْدَ، وَ نُحْكِمَ الْعَقْدَ، لَما عَدَلَنا عَنْهُ الى غَيْرِهِ.

فَقالَتْ: الَيْكُمْ عَنِّي فَلا عُذْرَ بَعْدَ تَعْذِيرِكُمْ، وَ لا امْرَ بَعْدَ تَقْصِيرِكُمْ؛

ترجمه:

سويد بن غفله (راوى اين خبر) مى‌گويد: زنان مهاجر و انصار، سخنان آتشين دختر پيامبر (صلى الله عليه وآله) را براى مردانشان بازگو كردند، و به دنبال آن گروهى از مهاجران و انصار خدمتش رسيدند و در مقام عذرخواهى برآمدند، و گفتند:

اى بانوى زنان! اگر ابوالحسن على (عليه السلام) پيش از محكم شدن پيمان، و بيعت با ديگران، پيشنهاد بيعت مى‌كرد، هرگز او را رها نمى‌كرديم (و به سراغ ديگران نمى‌رفتيم).

بانوى اسلام (عليها السلام) از اين عذر بدتر از گناه سخت ناراحت شد و فرمود:

بس كنيد، و از من دور شويد! اين عذرهاى دروغين‌