4- يك محاكمه تاريخى‌

فدك- چنانكه گفتيم- در زمان رسول الله (صلى الله عليه وآله) طبق آيه (وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ) از سوى پيغمبر (صلى الله عليه وآله) به فاطمه زهرا (عليها السلام) واگذار شد، اين مطلبى است كه نه تنها مفسّران شيعه بلكه جمعى از علماى اهل سنّت نيز از صحابى معروف ابوسعيد خدرى نقل كرده‌اند كه اسناد آن را قبلا بيان كرديم.

بعد از رحلت پيامبر (صلى الله عليه وآله) حكومت وقت دست روى آن گذارد، نمايندگان فاطمه (عليها السلام) را از آن بيرون كرد، اين مطلبى است كه ابن حجر دانشمند معروف اهل سنّت در كتاب «صواعق» و سمهودى در «وفاء الوفاء» و ابن ابى الحديد در «شرح نهج‌البلاغه» آورده‌اند.

بانوى اسلام براى گرفتن حق خود از دو راه وارد شد:

نخست از طريق هديه پيامبر (صلى الله عليه وآله) به او، و ديگر از طريق ارث (هنگامى كه مسأله هدايت پيامبر (صلى الله عليه وآله) مورد قبول واقع نگشت).

در مرحله اوّل بانوى اسلام اميرمؤمنان على (عليه السلام) و امّ ايمن را به عنوان گواه نزد خليفه اوّل دعوت نمود، ولى خليفه به اين بهانه كه شاهد براى اثبات اين دعاوى بايد دو مرد باشد اين شهود را نپذيرفت.

سپس به ادعاى حديثى از رسول خدا (صلى الله عليه وآله) كه فرموده است: «ما