دروغ گفتن يك نوع عكس‌العمل براى جبران اين موضوع است.

اگر مبتلايان به دروغ احساس كنند صاحب نيروها و استعدادهايى در درون خود هستند كه با پرورش آنها مى‌توانند ارزش و شخصيت خود را بالا ببرند، نيازى به توسل جستن به دروغ براى ايجاد شخصيت قلابى در خود نمى‌بينند.

بعلاوه بايد به اينگونه افراد فهماند كه ارزش اجتماعى يك انسان راستگو كه با اين فضيلت اخلاقى توانسته است جلب «اطمينان عمومى» را بكند مافوق تمام ارزشهاست و سرمايه معنوى بزرگى از «وجاهت اجتماعى» كه آنها در اختيار دارند بالاترين سرمايه‌ها مى‌باشد كه هيچ سرمايه مادى نمى‌تواند با آن برابرى كند، و با اين سرمايه مى‌توانند همه‌گونه امكانات مادى نيز براى خود فراهم سازند.

چنين كسى نه‌تنها در نظر مردم شخصيت دارد بلكه در پيشگاه خداوند مقامى در رديف شهدا و پيامبران دارد، زيرا در قرآن مجيد مقام راستگويان در رديف مقام پيمبران و شهداى راه حق ذكر شده آنجا كه مى‌فرمايد:

(وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَاولئِكَ مَعَ الَّذِينَ انْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَداءِ وَالصّالِحِينَ وَحَسُنَ اولئِكَ رَفِيقاً) [1]

و كسى كه خدا و پيامبر را اطاعت كند، (در روز رستاخيز) همنشين كسانى خواهد بود كه خدا نعمت خود را بر آنان تمام كرده، از پيامبران و صدّيقان و شهدا و صالحان و آنها رفيقهاى خوبى هستند.

[1]. سوره نساء (4) آيه 69.