شمرده شده است:

«الْعِبادَةُ عَشَرَةُ اجْزاءٍ تِسْعَةٌ مِنْها فِي الصَّمْتِ» [1]

عبادت ده جزء دارد كه نُه جزء آن در سكوت است.

اشتباه نشود، سكوت از قبيل عزلت و كناره‌گيرى كه موضوع گناه را از بين مى‌برد نيست، بلكه يك نوع خوددارى از گناه است و در مواردى كه ميل به بعضى از گناهان از قبيل غيبت، دروغ و... پيدا مى‌كند، هرگاه خويشتن‌دارى و سكوت اختيار نمايد فضيلتى را علاوه بر سلامت براى خود كسب كرده است.

اين موضوع نيز ناگفته نماند كه سكوت در مواردى كه سخن گفتن لازم است، يكى از بزرگترين معايب محسوب مى‌گردد و نشانه ضعف و زبونى و ناتوانى و عدم شهامت روحى و ترس از غير خداست.

اين را هم بايد توجه داشت همانطور كه بيشتر گناهان با زبان انجام مى‌شود، قسمت مهمى از عبادات و اعمال نيك از قبيل ذكر خدا، ارشاد مردم، تعليم و تربيت، امر به معروف و نهى از منكر، جهاد با سخن و... بازبان انجام مى‌گيرد.

[1]. فيض كاشانى، محجّة البيضاء 5/ 196.