كسى كه وضع او بر شما مبهم شد و دين او را ندانستيد، نگاه به دوستانش كنيد.

پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم مى‌فرمايد:

«الْمَرْءُ عَلى‌ دِينِ خَلِيلِهِ وَقَرِينِهِ» [1]

انسان بر دين دوست و همنشين خويش است.

معاشرت با بدان روح را تاريك و حس تشخيص را ضعيف و قبح اعمال و اخلاق سوء را در نظر كم مى‌كند و از آن در اخبار به «مردن دل» تعبير شده است. پيغمبر اكرم مى‌فرمايد:

«ارْبَعٌ يُمِتْنَ الْقُلُوبَ... وَ مُجالَسَةُ الْمَوْتى‌؛ فَقِيلَ لَهُ: يا رَسُولَ اللَّهِ! وَمَا الْمَوْتى‌؟ قالَ: كُلُّ غَنِيٍّ مُتْرَفٍ» [2]

چهار چيز قلب را مى‌ميراند... از جمله همنشينى با مردگان، عرض كردند: اى رسول خدا! مردگان كيانند؟ فرمود: ثروتمندانِ اسراف كار.

معاشرت با بدان حس بدبينى را در انسان بر مى‌انگيزد و انسان را به همه بدبين مى‌كند. امير مؤمنان على عليه السلام مى‌فرمايد:

«مُجالَسَةُ الْاشْرارِ تُورِثُ سُوءَ الظَّنِّ بِالْاخْيارِ» [3]

همنشينى با بدان موجب بدبينى به نيكان مى‌شود.

خلاصه، موضوع معاشرت بقدرى مهم است كه خداوند در قرآن حتى‌

[1]. كلينى، كافى 2/ 375.

[2] مجلسى، بحارالانوار، جلد 2، صفحه 128.

[3]. مجلسى، بحار الانوار 74/ 191.