است كه آنچه را در مغز خود دارد آشكار سازد و مسلّم است كه در چنين موقعى هيچگونه آمادگى براى پذيرش حرف ديگران ندارد، بنابراين بيان مطالب و ذكر استدلالات ما پيش از آنكه او تخليه كامل گردد، درست به اين مى‌نمايد كه در زمين پر از خار و خاشاك بخواهيم بذرافشانى كنيم.

و از همه گذشته بسيار مى‌شود كه افراد عقده‌هايى دارند كه با ذكر مطالبشان گشوده مى‌شود و بصورت يك فرد عادى آماده شنيدن حرف حق درمى‌آيند. در حالات پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم و ائمه هدى عليهم السلام نيز مى‌خوانيم كه آنها كاملًا مجال سخن به طرف مى‌دادند.

3- ابراز اشتياق به آنچه مورد علاقه اوست و سخن گفتن از آنها در تحريك عواطف افراد سهم بسزايى دارد. در حالات پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم مى‌خوانيم گاهى كه با بعضى از ياران تنها مى‌شدند از مسائل خانوادگى و همسر و فرزندان و آنچه مورد علاقه آنها بود سؤال مى‌كردند.

4- موارد قابل تحسين يا قابل قبول گفتار طرف را بايد يادآور شد و از آن با اهميت مناسب خود ياد نمود تا روح وى آماده پذيرفتن نقاط ضعف و اشتباه گردد.

5- دلسوزى عملى، به معنى واقعى، يكى از مهمترين عوامل برانگيختن عواطف ديگران و آماده ساختن زمينه فكرى آنان براى پذيرش مسائل اصولى است. آنها اگر دلسوزى عملى از گوينده‌اى ببينند ممكن است سخنان او را حتى اگر استدلالات آن كاملًا موردقبول آنان نباشد بپذيرند و فكر و فهم خود را تخطئه كنند و به خود بقبولانند كه نظرات او صائب و هرگونه پيشنهاد او به‌نفع آنان مى‌باشد.