موازات عقل علمى آنها پرورش نيافته بهانه‌هاى زيادى بدست آنان داده باشد.

اين دو جهت ايجاب مى‌كند كه ما به پيروى از آنهمه دستوراتى كه درباره ترك توسل به خشونت به ما داده شده، بيش از حد مواظب حركات خود در اجتماع باشيم و چهره واقعى اسلام را در اين زمينه با رفتار مسالمت‌آميز و نرمش خود نشان دهيم و رسوبات تبليغات مسموم مخالفان را با عمل خود از مغزها بيرون آوريم... در زمينه غزوات و جنگهاى اسلامى فلسفه آنها را تشريح نماييم تا «جنبه‌هاى دفاعى» و يا در مواردى «جنبه مبارزه آزاديبخش داشتن» آنها كاملًا روشن گردد.

باز اشتباه نشود؛ نرمش و انعطاف و رفق و عدم توسل به خشونت به معنى تسليم در برابر زورگوييها و خشونت تبهكاران و دشمنان لجوج و خون‌آشام و استعمارگران و استثمارچيان نيست، بلكه همانطور كه قرآن صريحاً در آيه 29 سوره فتح مسيرها را مشخص ساخته است (اشِدّاءُ عَلَى الْكُفّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ) در برابر دشمنان بى‌رحم، بايد روشى شديد اتخاذ كرد و در برابر دوستان بايد نرمش نشان داد، و همچنين در برابر دشمنانى كه پس از پيروزى بر آنان احتمال ضربات جديدى از ناحيه آنان در ميان نباشد، اينجا نيز جاى نرمش است.