(1)

3- مرحوم علّامه حلّى، در كتاب «منتهى»

چنين فرمايد:

«إذا رمى بحصاة فوقع على الأرض ثمّ مرّت على سننها أو اصابت شيئا صلبا كالمحمل و شبهه ثمّ وقعت في المرمى بعد ذلك اجزأه، لأنّ وقوعها في المرمى بفعله و رميه» [1].

«هنگامى كه سنگريزه‌اى بيندازد و روى زمين بيفتد و سپس بغلتد، يا به چيز محكمى مانند محمل يا شبه آن بخورد، سپس در داخل مرمى بيفتد، كافى است؛ زيرا افتادن در محلّ رمى، با فعل او، و به وسيله او بوده است».

اين تعبير نشان مى‌دهد كه محلّ رمى در سراشيبى بوده و اگر سنگ نزديك آن مى‌افتاد، مى‌غلتيد و در آن محل مى‌افتاد، كفايت مى‌كرده است. اين دليل بر آن است كه ستونى به عنوان «مرمى» (محلّ رمى) مطرح نبوده بلكه «مرمى» همان محلّ اجتماع سنگريزه‌ها بوده است.

(2)

4- در كتاب «فقه الرضا»

چنين آمده است:

«فإن رميت و وقعت في محمل و انحدرت منه الى الارض أجزأ عنك». و فى ذيله عن بعض النسخ: «و إن أصاب إنسانا ثمّ أو جملا ثمّ وقعت على الارض أجزأه» [2].

«اگر رمى كردى و سنگ تو در محمل افتاد و از آنجا روى زمين (جمرات) قرار گرفت، كافى است».

[1]. منتهى، ج 2 ص 731، چاپ قديم.

[2]. مستدرك الوسائل، ج 10، ابواب رمى جمرة العقبة، باب 6، ح 1.