مسأله 202. براى پاك شدن كف پا و ته كفش اگر مختصرى راه برود يا پا را بر زمين بكشد كافى است، ولى بهتراست لااقل پانزده ذراع (تقريباً 5/ 7 متر) راه برود.

مسأله 203. لازم نيست كف پا و يا ته كفش، تر باشد، بلكه اگر خشك هم باشد با راه رفتن پاك مى‌شود؛ وجود رطوبت غير مسرى در زمين نيز ضرر ندارد.

مسأله 204. مقدارى از اطراف پا و كفش كه با راه رفتن روى زمين آلوده نجس مى‌شود آن هم اگر به زمين برسد پاك مى‌گردد، ولى پاك شدن كف دست يا زانوى كسى كه با دست و زانو راه مى‌ورد محلّ اشكال است، و همچنين پاهاى مصنوعى و ته عصا و نعل چهارپايان و چرخ اتومبيل و مانند اينها.

مسأله 205. ذرّات كوچكى از نجاست كه جز با آب، پاك نمى‌شود هرگاه در كف پا يا ته كفش باقى بماند ضررى ندارد، همچنين باقى ماندن بو و رنگ.

مسأله 206. داخل كفش به واسطه راه رفتن پاك نمى‌شود و پاك شدن كف جوراب به واسطه راه رفتن نيز محلّ اشكال است، مگر اين كه جوراب چرمى و مانند آن باشد كه به جاى كفش از آن استفاده شود.

3. آفتاب‌

مسأله 207. تابش آفتاب، زمين و پشت بام را پاك مى‌كند، ولى پاك كردن ساختمان و درب و پنجره و مانند آن محلّ اشكال است.

مسأله 208. پاك شدن زمين و پشت‌بام با تابش آفتاب چند شرط دارد:

اوّل، چيز نجس داراى رطوبت مسرى باشد، بنابراين اگر خشك باشد بايد آن را قبلًا تر كنند، تا بوسيله آفتاب خشك گردد.

دوم، عين نجاست را قبلًا برطرف سازد.

سوم، آفتاب مستقيماً بر آن بتابد، نه از پشت ابر و مانند آن، مگر اين كه ابر بقدرى نازك باشد كه مانع تابش آفتاب نشود ولى تابش از پشت شيشه مانعى ندارد.

چهارم، چيز نجس به واسطه تابش آفتاب خشك شود، امّا اگر به كمك باد يا