صدقه بميرد بايد آن مقدار را از مال او صدقه بدهند.

مسأله 2291. هرگاه نذر كند به فقير معيّنى صدقه دهد نمى‌تواند آن را به ديگرى دهد و اگر آن فقير بميرد بنابر احتياط به ورثه او بدهد.

مسأله 2292. هرگاه نذر كند به زيارت يكى از امامان مثلًا به زيارت حضرت امام حسين عليه السلام مشرّف شود، اگر به زيارت امام ديگرى برود كافى نيست و هرگاه به واسطه عذرى نتواند آن امام را زيارت كند چيزى بر او نيست.

مسأله 2293. كسى كه نذر كرده زيارت برود؛ ولى غسل زيارت و نماز آن را نذر نكرده، لازم نيست آنها را به جا آورد.

مسأله 2294. اگر چيزى براى حرم يكى از امامان يا امامزادگان نذر كند بايد آن را به مصارف حرم برساند، از قبيل تعميرات و فرش و روشنايى و خدّامى كه مشغول خدمت هستند و مانند آن، ولى اگر چيزى براى خود امام عليه السلام يا امامزاده نذر كرده بى آن‌كه نام حرم را ببرد، مى‌تواند علاوه بر امورى كه ذكر شد صرف مجالس عزادارى و سوگوارى يا نشر آثار آن بزرگواران، يا كمك به زوّار آنها يا هر كار ديگرى كه نسبتى با آنها دارد بكند.

مسأله 2295. گوسفندى را كه نذر كرده‌اند، پشم آن و مقدارى كه چاق مى‌شود جزء نذر است و اگر پيش از آن كه گوسفند به مصرف نذر برسد بچّه‌اى بياورد، يا شير دهد، احتياط واجب آن است آن را هم به مصرف نذر برساند.

مسأله 2296. هرگاه نذر كند اگر مريض او خوب شود يا مسافرش سالم بازگردد فلان كار خير را انجام دهد، چنانچه معلوم شود پيش از نذر كردن مريض او خوب شده، يا مسافر آمده، عمل كردن به نذر واجب نيست.

مسأله 2297. هرگاه پدر يا مادرى نذر كند دختر خود را به سيّد شوهر دهد نذر آنها اعتبارى ندارد و هنگامى كه دختر به حدّ بلوغ رسيد اختيار با خود اوست.

مسأله 2298. عمل كردن به‌ «عهد» مانند نذر واجب است به شرط اين‌كه صيغه عهد را بخواند، مثلًا بگويد: «با خدا عهد كردم كه فلان كار خير را انجام دهم» امّا اگر صيغه نخواند، يا آن كار شرعاً مطلوب نباشد عهد او اعتبارى ندارد.