مسأله 159. گذاشتن قرآن روى عين نجس چنانچه موجب بى‌احترامى باشد، حرام است و بايد آن را برداشت.

مسأله 160. نوشتن قرآن با مركّب نجس حرام است؛ و اگر عمداً يا سهواً نوشته شود بايد آن را محو كنند، يا آب بكشند.

مسأله 161. دادن قرآن به دست كافر اگر موجب بى احترامى باشد حرام است؛ و اگر اميد هدايت او برود، يا براى تبليغ اسلام باشد جايز، بلكه گاهى واجب است.

مسأله 162. هرگاه ورق قرآن و دعا يا ورقى كه نام خدا، يا پيامبر صلى الله عليه و آله يا ائمّه عليهم السلام روى آن نوشته باشد در جاى آلوده و نجسى بيفتد بايد فوراً آن را بيرون آورد و آب كشيد، هرچند مخارجى داشته باشد؛ و اگر بيرون آوردن آن ممكن نباشد احتياط واجب آن است كه اگر توالت باشد به آن توالت نروند تا يقين كنند آن ورق پوسيده، يا خطّ آن محو شده است ولى چنانچه توالت متصل به فاضلاب شهرى باشد استفاده از آن اشكالى ندارد.

مسأله 163. پاك كردن ورق قرآن فقط وظيفه كسى كه آن را نجس كرده نيست، بلكه اگر ديگران هم باخبر شوند وظيفه دارند آن را پاك كنند؛ و اگر يك نفر اين وظيفه را انجام دهد، از ديگران ساقط مى‌شود، ولى اگر قرآن مال ديگرى است و با شستن از بين مى‌رود يا ناقص مى‌شود آن كس كه آن را نجس كرده، بايد خسارت آن را بدهد.

مسأله 164. نجس كردن تربت امام حسين عليه السلام حرام است و پاك كردن آن واجب، و اگر درمحلّ آلوده‌اى بيفتد بايد همانند ورق قرآن كه در مسأله 162 گفته شد عمل نمايد.

مسأله 165. نجس كردن مسجد، حرام و پاك كردن آن واجب است؛ و شرح اين مسأله در بحث آداب و احكام مسجد در مسأله 823 به بعد به خواست خدا خواهد آمد.

مسأله 166. بدن و لباس نمازگزار و محلّ سجده او بايد پاك باشد، شرح اين مسائل نيز در بحث لباس و مكان نمازگزار خواهد آمد.