1. احتياط آن است كه صيغه آن به عربى صحيح خوانده شود؛ ولى در صورتى كه مرد و زن نتوانند صيغه را به عربى بخوانند مى‌توانند به زبان خود بخوانند و گرفتن وكيل براى خواندن صيغه به زبان عربى واجب نيست، ولى بايد لفظى بگويند كه معنى همان صيغه عربى را بفهماند.

2. كسى كه صيغه را مى‌خواند بايد قصد انشاء داشته باشد، يعنى قصدشان اين باشد كه با گفتن اين الفاظ، همسرى در ميان آن دو برقرار گردد، زن خود را همسر مرد قرار دهد و مرد اين معنى را قبول كند؛ وكيل نيز بايد چنين قصدى را داشته باشد.

3. كسى كه صيغه عقد را مى‌خواند بايد عاقل و احتياطاً بالغ باشد، هر چند از طرف ديگرى وكيل باشد.

4. ولىّ يا وكيل در اجراى صيغه عقد بايد زن و شوهر را معيّن كند، بنابراين اگر كسى چند دختر دارد نمى‌تواند به مردى بگويد: «زَوَّجْتُكَ احْدى‌ بَناتي» (يكى از دخترانم را به همسرى تو درآوردم).

5. زن و مرد بايد از روى اختيار به ازدواج راضى باشند؛ ولى اگر يكى از آن دو ظاهراً با كراهت اجازه مى‌دهد، امّا مى‌دانيم قلباً راضى است، عقد صحيح است.

6. صيغه عقد بايد صحيح خوانده شود و اگر طورى غلط بخوانند كه معنى آن را عوض كند، عقد باطل است؛ امّا اگر معنى عوض نشود اشكالى ندارد.

مسأله 2033. كسى كه دستور زبان عربى را نمى‌داند ولى كلمات عقد را صحيح ادا مى‌كند و معنى آن را نيز مى‌داند، عقد او صحيح است.

مسأله 2034. اگر عقد زنى را براى مردى بدون اجازه آنها بخوانند و بعداً آنها راضى شوند و اجازه دهند، عقد صحيح است.

مسأله 2035. اگر زن و مردى يا يكى از آن دو را مجبور به ازدواج نمايند، ولى بعد از خواندن عقد راضى شوند و اجازه دهند، احتياط واجب آن است كه صيغه عقد را از نو بخوانند.