5. هرگاه كسى بگويد صبح نشده و هنوز وقت باقى است و انسان به گفته او كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد و بعد معلوم شود صبح بوده، در اينجا نيز قضا لازم است، ولى اگر بعد از تحقيق يقين كند صبح نشده و چيزى بخورد بعد معلوم شود صبح بوده قضا واجب نيست.

6. كسى بگويد صبح شده و انسان به گفته او يقين نكند يا خيال كند شوخى مى‌كند و كارى كه روزه را باطل مى‌كند انجام دهد بعد معلوم شود صبح بوده.

7. هرگاه شخص عادلى خبر دهد مغرب شده و او افطار كند، بعد معلوم شود مغرب نبوده است.

8. هرگاه در هواى صاف به واسطه تاريكى يقين كند مغرب شده و افطار كند بعد معلوم شود مغرب نبوده.

9. هرگاه براى خنك شدن، يا بدون هدف، آب در دهان بگرداند و بى‌اختيار فرو رود بايد قضا كند؛ امّا اگر فراموش كرده كه روزه است و آب را فرو برد قضا ندارد، همچنين اگر براى وضو آب در دهان كند و بى‌اختيار فرو رود قضا بر او واجب نيست.

10. كسى كه با همسر خود بازى كند بدون اين‌كه قصد استمناء داشته باشد و منى از او خارج شود. ولى اگر اطمينان داشت كه با اين كار منى خارج نمى‌شود و تصادفا خارج شد، روزه‌اش صحيح است و قضا ندارد.

مواردى كه قضا واجب نيست‌

مسأله 1424. در چند صورت قضاى روزه لازم نيست:

الف) هرگاه چيز ديگرى غيراز مايعات را در دهان ببرد و بى‌اختيار فرو رود، يا آب داخل بينى كند و بى اختيار فرو رود.

ب) در ماه رمضان اگر بعد از تحقيق يقين كند صبح نشده و چيزى بخورد و بعد معلوم شود صبح بوده است.