واجب آن است كه آن را فرو نبرد.

مسأله 1342. جويدن غذا براى بچّه و همچنين چشيدن غذا و مانند آن و شست و شوى دهان با آب يا داروها، اگر چيزى از آن فرو نرود روزه را باطل نمى‌كند و اگر بدون اراده به حلق برسد اشكالى ندارد، ولى اگر از اوّل بداند بى اختيار به حلق مى‌رسد روزه‌اش باطل است و قضا و كفّاره دارد.

مسأله 1343. اگر روزه دار به اندازه‌اى تشنه شود كه طاقت تحمّل آن را ندارد و يا ترس بيمارى و تلف داشته باشد، مى‌تواند به اندازه ضرورت آب بنوشد، ولى روزه او باطل مى‌شود و اگر ماه رمضان باشد بايد بقيّه روز را امساك كند.

مسأله 1344. انسان نمى‌تواند به خاطر ضعف، روزه را بخورد، ولى اگر بقدرى ضعف پيدا كند كه تحمّل آن بسيار مشكل شود، مى‌تواند روزه را بخورد؛ و همچنين اگر خوف بيمارى داشته باشد.

2. جماع‌

مسأله 1345. «جماع» (نزديكى با همسر) روزه هر دو طرف را باطل مى‌كند، هرچند فقط به مقدار ختنه گاه داخل شود و منى هم بيرون نيايد؛ و اگر كمتر از آن باشد و منى هم بيرون نيايد باطل نمى‌شود؛ و چنانچه شك كند كه اين مقدار داخل شده يا نه، روزه‌اش صحيح است.

مسأله 1346. هرگاه از روى فراموشى جماع كند و يا از روى اجبار بطورى كه هيچ اختيارى نداشته باشد، روزه باطل نمى‌شود، ولى چنانچه در بين جماع يادش بيايد، يا اجبار برطرف شود، بايد فوراً ترك كند و الّا روزه او باطل است.

3. استمناء

مسأله 1347. اگر روزه دار با خود كارى كند كه منى از او بيرون آيد روزه‌اش باطل مى‌شود، امّا اگر بى‌اختيار در حال خواب يا بيدارى بيرون آيد، روزه باطل نمى‌شود.