اوّل: شكّ بعد از محل‌

مسأله 1050. هرگاه در اثناء نماز بعد از گذشتن محل چيزى، شك كند آن را به جا آورده يا نه، مثل اين‌كه بعد از داخل شدن در ركوع، شك در حمد و سوره كند و يا بعد از ورود در سجده شك در ركوع كند، در هيچ يك از اين موارد نبايد به شكّ خود اعتنا كند، خواه جزء بعدى ركن باشد يا غير ركن.

مسأله 1051. هرگاه در آيات حمد يا سوره شك كند، مثلًا موقعى كه وارد آيه دوم شده شك كند آيه اوّل را خوانده يا نه، يا زمانى كه وارد كلمه‌اى از يك آيه شده، شك كند كلمه قبل را خوانده يا نه، بايد بنابر احتياط برگردد و آن را به قصد قربت به جا آورد و بعد دنبال آن را ادامه دهد.

مسأله 1052. هرگاه بعد از ركوع يا سجود بداند ذكر واجب را گفته امّا نمى‌داند با شرايط و بطور صحيح انجام داده يا نه، به شكّ خود اعتنا نكند.

مسأله 1053. اگر در حال برخاستن شك كند تشهّد را به جا آورده يا نه، يا در حالى كه به سجده مى‌رود شك كند ركوع را به جا آورده يا نه، احتياط واجب آن است كه برگردد و به جا آورد.

مسأله 1054. كسى كه نشسته يا خوابيده نماز مى‌خواند هرگاه موقعى كه حمد و تسبيحات مى‌خواند شك كند سجده يا تشهّد را به جا آورده يا نه، نبايد اعتنا كند؛ امّا اگر پيش از آن‌كه مشغول حمد و تسبيحات شود شك كند، بايد به جا آورد.

مسأله 1055. هرگاه قبل از گذشتن محل، شك كند و برگردد و به جا آورد، بعد معلوم شود آن جزء را انجام داده بود و بار دوم اضافه بوده، اگر ركن باشد نمازش باطل مى‌شود و اگر ركن نباشد صحيح است.

مسأله 1056. هرگاه بعد از گذشتن محل، شك كند و طبق دستور، اعتنا نكرده و بگذرد، بعد متوجّه شود كه آن عمل مشكوك را انجام نداده، هرگاه وارد ركن بعد نشده بايد برگردد و به جا آورد و اگر وارد ركن بعد شده نمازش صحيح است، مگر آن كه آن جزء مشكوكى كه ترك شده ركن باشد.