و بام و طرف داخل ديوارها؛ و احتياط واجب آن است كه طرف بيرون ديوار مسجد را هم نجس نكند، مگر آن‌كه واقف آن را جزء مسجد قرار نداده باشد.

مسأله 824. هرگاه مسجد نجس شود، بر همه لازم است كه بطور واجب كفائى نجاست را برطرف كنند، يعنى اگر يك يا چند نفر اقدام به تطهير كنند از ديگران ساقط مى‌شود، وگرنه همه گنهكارند؛ و كسى كه مسجد را نجس كرده در اين حكم با ديگران تفاوتى ندارد.

مسأله 825. هرگاه نتواند مسجد را تطهير كند مثل اين‌كه مسافر و در حال عبور باشد، يا احتياج به كمك دارد و پيدا نكند، احتياط واجب آن است كه به ديگران كه مى‌توانند تطهير كنند اطّلاع دهد.

مسأله 826. هرگاه جايى از مسجد نجس شود كه تطهير آن بدون كندن يا خراب كردن ممكن نيست بايد آنجا را بكنند، يا اگر خرابى زيادى لازم نمى‌آيد خراب نمايند و بنابر احتياط واجب جايى را كه كنده‌اند يا خراب كرده‌اند به حالت اوّل بازگردانند؛ و بهتر است كسى كه نجس كرده تعمير آن را بر عهده گيرد؛ و اگر مخارجى داشته باشد بنابر احتياط واجب ضامن است.

مسأله 827. هرگاه مسجدى را غصب كنند و آن را از صورت مسجد بكلّى در آورند، بطورى كه ديگر به آن مسجد نگويند، باز هم نجس كردن آن بنا بر احتياط حرام و تطهير آن لازم است.

مسأله 828. آلوده كردن حرم پيامبر صلى الله عليه و آله و امامان عليهم السلام اگر موجب هتك باشد حرام است و در اين صورت تطهير آن نيز واجب است؛ بلكه اگر بى‌احترامى هم نباشد احتياط آن است كه آن را تطهير كنند.

مسأله 829. نجس كردن فرش مسجد نيز حرام است و چنانچه نجس شود بايد آن را تطهير كرد و اگر خسارتى لازم آيد كسى كه آن را نجس كرده است ضامن است (بنابر احتياط واجب).

مسأله 830. بردن عين نجاست مانند خون و بول در مسجد حرام است، هر چند