ربا دارد، چون نهى ظاهر در تحريم است؛ مخصوصا كه در ذيل آيه شريفه اطلاق كفر بر رباخواران شده است. [1]

[ (161 160 نساء]

(1) 7- در سوره نساء مى‌فرمايد:

«فَبِظُلْمٍ مِنَ الَّذِينَ هادُوا حَرَّمْنا عَلَيْهِمْ طَيِّباتٍ أُحِلَّتْ لَهُمْ وَ بِصَدِّهِمْ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ كَثِيراً وَ أَخْذِهِمُ الرِّبَوا وَ قَدْ نُهُوا عَنْهُ وَ أَكْلِهِمْ أَمْوالَ النَّاسِ بِالْباطِلِ وَ أَعْتَدْنا لِلْكافِرِينَ مِنْهُمْ عَذاباً أَلِيماً؛ بخاطر ظلمى كه از يهود صادر شد، و (نيز) بخاطر جلوگيرى بسيار آنها از راه خدا، بخشى از چيزهاى پاكيزه را كه بر آنها حلال بود، حرام كرديم. و (همچنين) بخاطر ربا گرفتن، در حالى كه از آن نهى شده بودند؛ و خوردن اموال مردم به باطل؛ و براى كافران آنها، عذاب دردناكى آماده كرده‌ايم». [2]

(2) مطابق اين آيه، يهوديان مرتكب چهار عمل زشت و منكر مى‌شدند كه باعث حرام شدن بعضى از طيّبات بر آنها شد. [3]

1- ظلم و ستمى كه اينها بر خود و ديگران روا مى‌داشتند.

2- آنها بطور وسيع و گسترده مانع انجام كارهاى خير مى‌شدند.

3- رباخوارى مى‌كردند.

4- از راه حرام ارتزاق مى‌نمودند؛ مانند كم‌فروشى، غش و تقلّب در معامله، شراب‌فروشى، قمار و مانند آن، كه از تمام آنها تعبير به اكل مال به باطل شده است.

(3) اين آيه دلالت دارد بر اين كه رباخوارى بر يهود نيز حرام بوده است و جالب‌

[1]- همان دو احتمالى كه در مورد خلود رباخواران مسلمان در جهنم گفته شد، در مورد اطلاق كفر بر رباخواران مسلمان نيز صادق است.

[2]- سوره نساء: آيه 160 و 161.

[3]- از اين آيه شريفه استفاده مى‌شود كه همواره حرمت، دليل بر وجود مفسده‌اى در شي‌ء محرّم نيست؛ بلكه گاهى از اوقات، تحريم به عنوان عقوبت و مجازات است.