راوى به لغت عرب، كثرت راويان، قلّت واسطه‌ها، ظهور قوى‌تر روايت، عين الفاظ پيامبر بودن روايت (در مقابل نقل به معنا) و قولى بودن روايت (در مقابل حكايت فعل پيامبر). [1]

با توجّه به اينكه بسيارى از اين مرجّحات، منصوص در روايات نمى‌باشند قبول آن بر اين اساس است كه آيا در قبول مرجّحات، از موارد منصوص (مواردى كه در متن اخبار آمده است) مى‌توان تعدّى كرد يا خير؟

و امّا اگر ميان دو روايت، تعادل برقرار باشد و هيچ يك بر ديگرى مزيّتى نداشته باشد، در اين صورت نظرات گوناگونى مطرح شده، برخى معتقد به سقوط هر دو روايت از حجيّت‌اند كه در نتيجه به اصول عمليّه بايد رجوع كرد؛ زيرا با سقوط دليل اجتهادى به اصل عملى رجوع مى‌شود گروهى ديگر قائل به عدم تساقط دو روايت شده‌اند. برخى از اين گروه معتقد به احتياط شده‌اند و برخى قائل به توقّف و عدّه‌اى عقيده به تخيير دارند. [2]

شرح اين مباحث در كتب معروف و مبسوط اصولى آمده است.

1. قرآن كريم.

2. نهج البلاغه، (با تحقيق دكتر صبحى صالح).

3. آلاء الرحمن فى تفسير القرآن، شيخ محمّد جواد بلاغى، مركز الطباعة و النشر فى مؤسّسة البعثه، چاپ اوّل، 1420 ق.

4. ابطال القياس، ابن حزم اندلسى.

5. اتحاف ذوى البصائر (شرح روضة الناظر) فى اصول الفقه، دكتر عبد الكريم بن على بن محمّد النمله، مكتبة الرشد، رياض، 1422 ق.

6. الاتقان فى علوم القرآن، جلال الدّين سيوطى، چاپ دوم، منشورات رضى.

7. اجود التقريرات، تقريرات درس آية اللَّه ميرزا محمّد حسين نايينى، سيّد أبو القاسم خويى، كتابفروشى مصطفوى، قم.

8. الاحكام فى الاصول الاحكام، سيف الدّين أبو الحسن على بن على بن محمّد آمدى، دار الكتب العلميّه.

9. احكام القرآن، أبو بكر احمد بن على رازى جصّاص، دار الكتب العلميّه، بيروت، چاپ اوّل، 1415.

10. الادلة العقليّه و علاقتها بالنقليّه، دكتر محمّد سعيد شحّاته.

11. الاصابة فى تمييز الصحابة، ابن حجر عسقلانى، دار احياء التراث، بيروت، چاپ اوّل.

12. ارشاد الفحول، محمّد بن على بن محمّد شوكانى، تحقيق احمد عزّ و عِنانه، دار الكتاب العربى، بيروت، چاپ دوم، 1421 ق.

13. الاصول العامة للفقه المقارن، سيّد محمّد تقى حكيم، تحقيق مجمع جهانى اهل بيت عليهم السلام قم، چاپ دوم، 1418 ق.

14. اصول الفقه، شيخ محمّد رضا مظفر، دار النعمان، نجف اشرف، چاپ دوم، 1386 ق.

15. اصول الفقه الاسلامى، محمّد ابو زهره، دار الفكر العربى، 1377 ق.

16. الكافى، أبو جعفر محمد بن يعقوب كلينى، مصحح: على اكبر غفارى، دار الاضواء، بيروت، 1405 ق.

[1]. رسائل‌ (فرائد الاصول)، ص 449؛ كفاية الاصول‌، ج 2، ص 392.

[2]. روضة الناظر، ج 2، ص 366؛ رسائل‌، ج 2، ص 760.