9- تلقيح مصنوعى، راه‌كارى ديگر!

آرزوى داشتن فرزند، و علاقه به آن، از مسائل فطرى است كه در نهاد تمام انسانها نهفته شده است‌ [1].

فلسفه واقعى آن، ميل به جاودانگى است، و از آنجا كه انسان مى‌داند جاودانه نخواهد ماند، و فرزندان و نوه‌ها و نسل خود را نوعى بقاى خويش مى‌شمرد، بدين جهت به آنها علاقه‌مند است.

علاوه بر اين، گروهى از پدران و مادران، اهداف والا و بلندى دارند، كه عمرشان كفايت انجام آن اعمال را نمى‌كند. بدون شك فرزندان بهترين گزينه براى ادامه دادن اهداف والدين خود مى‌باشند.

ولى على رغم اين علاقه فطرى، برخى از زن و شوهرها به دلايل مختلف از اين نعمت محروم هستند، و بر اثر علل و عوامل گوناگون، نمى‌توانند به صورت طبيعى بچّه‌دار شوند؛ و از سوى ديگر، به خاطر شرايط خاصّى كه دارند، آمادگى پذيرش و تربيت فرزندان بى‌سرپرست را نيز ندارند. اينان تنها راه دست يافتن به اين نعمت الهى، و پاسخ دادن به اين نداى فطرى، و پر كردن اين خلأ زندگى مشترك را تلقيح مصنوعى مى‌دانند.

[1]. خداوند متعال نيز اين علاقه را مورد تأييد قرار داده، و در آيات 38 و 39 سوره آل عمران، و 73- 71 سوره هود، از آن به عنوان آرزوى دو پيامبر خويش نام برده است.